به گفته معاون فرهنگي جلسه اخلاق به سخنراني حجت الاسلام آزاد مسئول شورای زکات شهرستان رباط کریم با موضوع جايگاه زكات برگزار گرديد.

در اين جلسه ايشان عنوان داشتند: زكات رشد و نمو و پرداخت معيني از مال معني شده است اين فريضه بارها در آيات قرآن تكرار شده است در سوره هايي چون اعراف،نمل،فصلت،توبه و… تكرار چند باره نشان دهنده جايگاه و اهميت اين مهم نزد خداوند است. درست است كه در احكام اسلامي براي برخي از موارد چون گندم،جو، گوسفند، شترو… زكات واجب گرديده است، اما اين جداي از زكات مستحب است چرا كه زكات مستحب نياز به نصاب خاص ندارد همواره مي توان آن را از مال پرداخت نمود و موجبات خوشنودي نيازمندان و رضايت الهي را فراهم ساخت. اين روش در سيره معصومين بسيار مشاهده مي شود، بخشيدن انگشتري حضرت امير عليه السلام نمونه بارز و روشنم زكات مستحب است.
در اين عصر پرداخت زكات مستحب در كنار زكات واجب كمك بسياري به افراد نيازمند جامعه نموده و سبب بهبود شرايط مالي و اقتصادي مستمندان خواهد شد پس در تلاش باشيم با ترويج و تبليغ پرداخت زكات در محافل عمومي و مراسمات مذهبي اين عمل خير را گسترش داده موجبات رفاه حال نيازمندان را فراهم سازيم.

به گفته معاون فرهنگي در آستانه ماه محرم همايشي ويژه مبلغين حوزوي و غير حوزوي با عنوان حسين شهيد اشك در مدرسه علميه امام خميني(ره) برگزار شد.

در اين همايش كه با هدف تقويت مبلغان در سطح شهرستان و تشويق به حضور فعال ايشان در ايام عزاي حسيني در محافل مذهبي برگزار شد برنامه هاي متنوعي چون سخنراني، مسابقه زيارت عاشورا و… از برنامه هاي اجرا شده بود.
سر كار خان وفايي به ايراد سخنراني پيرامون موضوع وظايف مبلغان در عصر كنوني پرداختند ايشان عنوان داشتند: امروزه مبلغان دين به عنوان الگوي افراد جامعه هستند و رفتار و گفته هاي آنان به عنوان راه و رسم مسلماني مطرح مي شود پس بايد همواره مراقب اعمال خود باشند تا مبادا موجب آسيب رساندن به دين شوند. مبلغين در اين عصر بايد بكوشند با مجهز شدن به علوم روز دنيا و آگاهي و علم كافي به ايراد سخن بپردازند. روشنگري پيرامون حوادثي كه جامعه مسلمان دستخوش آن است كمك بسياري به شناخت دشمنان و اهداف آنان مي نمايد. پس در اين عصر حساسيت كار مبلغان بسيار زياد است چرا كه در كنار عزاداري براي سيد الشهدا عليه السلام بايد به ترويج سيره حسيني و ارتباط عاشورا و عصر حاضر بپردازند و موجبات بيداري مسلمين را فراهم سازند.

سخنرانی مدیریت( خانم افتخار اصغری)

سخنرانی استاد جناب آقای نحوی

سخنرانی خانم طاعتی

پخش تعهدنامه و مسابقه

بدینوسیله از مبلغات محترم شهرستان دعوت بعمل می آید در همایش حسین شهید اشک ویژه ماه محرم حضور بهم رسانید.

زمان: چهارشنبه 97/6/14 ساعت: 11-10
مکان: مدرسه علمیه امام خمینی(ره)
منتظرحضورپرشوروحسینی شماهستیم.
واحد فرهنگی مدرسه علمیه امام خمینی ره رباط کریم

دفتر کار پدرم در طبقه دوم ساختمان دادستانی قرار داشت و طبقه زیرین اتاق ایشان،  کتابخانه‌ای با سقف کاذب بود. کارمندی به نام فخار که مسئول دبیرخانه دادستانی کل انقلاب و از نفوذی‌های سازمان منافقین بود، بمبی را در سقف کتابخانه، واقع در زیر اتاق پدرم کار گذاشت و ۱۵دقیقه قبل از انفجار، محل را ترک کرد.

در ساعت هشت‌و‌چهل‌ دقیقه صبح روز‌ ۱۴شهریور۱۳۶۰،  بمب منفجر شد. موج انفجار، پدرم را از طبقه دوم به حیاط پشت دادستانی پرتاب کرد. ایشان دچار ضربه‌ مغزی هم شد. آن زمان من در سپاه مشغول فعالیت بودم که شنیدم دفتر دادستانی منفجر شده است. سریعا راه افتادم و وقتی به آن‌جا رسیدم، فهمیدم ایشان را به بیمارستان ارتش در خیابان ولی عصر(عجل الله تعالي فرجه الشريف) منتقل کرده‌اند. وقتی بالای سرش رسیدم، بیهوش بود. بعد هم ایشان را به بیمارستان شریعتی منتقل کردند و همان جا پدرم به شهادت رسید.

به علت شدت اختناق و فشار وارده از سوی رژیم استبداد، شاگردان دلسوخته امام خمینی (ره) از جمله شهید قدوسی تصمیم گرفتند کیفیت مبارزه را متناسب با وضع پراختناق تغییر دهند. این امر مقدمه تشکیل یک گروه سازمان یافته و مخفی از مدرسین و اساتید حوزه شد. این تشکیلات مخفی به بهانه بررسی و اصلاح امور حوزه برگزار می‌شد ولیکن به طراحی مبارزه با رژیم شاه می‌پرداخت. شهید قدوسی از موسسین این تشکل بود از دیگر فعالان این تشکیلات می‌توان به شخصیتی  همچون رهبر معظم انقلاب حضرت آیت الله خامنه‌ای اشاره کرد.

ادامه »

واقعه مباهله با نامه پیامبر(صلوات الله عليه) به مسیحیان نجران و دعوت آنان به اسلام شروع شد و در نهایت با عقب‌نشستن نجرانیان و ایمان‌آوردن عده‌ای از آنان پایان یافت.

نامه پیامبر و دعوت به اسلام

پیامبر اسلام(صلوات الله عليه) هم‎زمان با مکاتبه با سران حکومت‌های جهان و مراکز مذهبی، نامه‌ای به اسقف نجران نوشت و در آن نامه از ساکنان نجران خواست که اسلام را بپذیرند. مسیحیان تصمیم گرفتند که گروهی را به نمایندگی از خود به مدینه بفرستند تا با پیامبر سخن بگویند و سخنان او را بررسی کنند.

هیأت نجران که شامل بیش از ده نفر از بزرگان آنان بود، به ریاست و سرپرستی سه نفر به نام‌های عاقب، سید و ابوحارثه به مدینه آمدند. هیأت نمایندگان در مسجد مدینه با پیامبر اسلام گفتگو کردند. پس از اصرار دو طرف بر حقانیت عقاید خود، تصمیم بر این شد که مسئله از راه مباهله خاتمه یابد، از این رو قرار شد که فردای آن روز، همگی خارج از شهر مدینه، در دامنۀ صحرا برای مباهله آماده شوند.

بامداد روز مباهله، حضرت رسول(صلوات الله عليه) به خانه حضرت امیرالمؤمنین(عليه السلام) آمد. دست امام حسن(عليه السلام)  را گرفته و امام حسین(عليه السلام) را در آغوش گرفت، و به همراه حضرت علی(عليه السلام) و حضرت فاطمه(سلام الله عليه) برای مباهله، از مدینه بیرون آمد. چون نصارا آنان را دیدند، ابوحارثه پرسید که این‌ها کیستند که با او همراهند؟ پاسخ شنید:

آن که پیش روی اوست، پسر عموی او و شوهر دخترش و محبوب‌ترین خلق نزد اوست؛ آن دو طفل، فرزندان اویند از دخترش؛ و آن زن، فاطمه دختر اوست که عزیزترین خلق، نزد اوست.

ادامه »

وقوع این حادثه از مسلّمات بین مورّخان و راویان حدیث، اعم از شیعه و سنی، است. درباره اینکه از گروه نجران چه کسانی برای مباهله حاضر شدند، اختلاف نظر وجود دارد؛ اما در مورد اینکه امام علی(عليه السلام)، فاطمه، حسن و حسین(عليه السلام) همراهان پیامبر(صلوات الله عليه) بوده‌اند، بیشتر مفسران و مُحدّثان شیعه و سنی هم‌نظرند.

درباره زمان مباهله شیخ مفید می‌نویسد این واقعه پس از فتح مکه (سال هشتم هجری) و قبل از حجة الوداع(سال دهم هجری) رخ داد. روز مباهله را برخی ۲۴ ذی‌الحجه و برخی روز ۲۱ این ماه دانسته‌اند. شیخ انصاری روز ۲۴ ذی الحجه را نظر مشهور دانسته و غسل در این روز را مستحب می‌داند. شیخ عباس قمی، در کتاب مفاتیح الجنان اعمال این روز را در روز ۲۴ ذی‌الحجه ذکر می‌کند، که از جمله اعمال آن، غسل و روزه است.

ُمباهَلَه، درخواست لعن و نفرین الهی برای اثبات حقانیت است و بین دو طرفی رخ می‌دهد که هر کدام ادعای حقانیت دارند.

این واژه در تاریخ اسلام به ماجرایی اشاره دارد که طی آن، پیامبر اسلام(صلوات الله عليه)  پس از مناظره با مسیحیانِ نجران و ایمان نیاوردن آنان، پیشنهاد مباهله داد و آنان پذیرفتند. با این حال مسیحیان نجران، در روز موعود از این کار خودداری کردند.

بنابر اعتقادات شیعی، جریان مباهله پیامبر(صلولات الله عليه) نه تنها نشانگر حقانیت اصل دعوت پیامبر(صلوات الله عليه) است، بلکه بر فضیلت ویژه همراهان او(فاطمه و حسنین) در این ماجرا دلالت می‌کند. شیعیان بر این اساس، معتقدند امام علی(عليه السلام) بر اساس آیه مباهله، به منزلۀ نَفْس و جان پیامبر است. واقعه مباهله در ۲۴ ذی‌الحجه سال نهم هجری روی داد و آیه ۶۱ سوره آل عمران به آن اشاره دارد.

پس از آن که ولایت کوفه به عبیدالله بن زیاد سپرده شد و او آهنگ کوفه نمود، هنگامی که می‌خواست وارد کوفه شود، پرچمش به درخت نخلی آویخت و پاره شد. او این اتّفاق را به فال بد گرفت و فرمان داد تا آن نخل را قطع کنند. مرد نجّاری آن نخل را خرید و آن را چهار پاره کرد. میثم می‌گوید: «به پسرم صالح گفتم: میخی آهنین بردار و نام من و پدرم را روی آن حک کن و آن را بر یکی از پاره‌های آن درخت بکوب. چند روز که از آن گذشت، گروهی از بازاریان کوفه نزد من آمدند و گفتند:

ای میثم، برخیز و با ما بیا تا به نزد امیر عبیدالله بن زیاد برویم و نزد او از مسؤول بازار شکایت کنیم و از او بخواهیم تا او را عزل و شرّش را از سر ما کم کند و کسی غیر از او را بر ما بگمارد. میثم می‌گوید: هنگامی که نزد امیر آمدیم من سخنگوی آن گروه شدم. امیر کاملاً به سخن من گوش داد و از تواناییم در سخن دانی در شگفت شد. در این هنگام بود که عَمر و بن حُرَیث به عبیدالله بن زیاد گفت: امیر به سلامت باد! آیا این گوینده را می‌شناسی؟

ادامه »

امام موسی کاظم علیه السلام با بیانی الهام گرفته از وحی الهی، در سفارش به مناجات و عبادت خداوند می فرمایند: «بکوشید که اوقات خود را به چهار بخش تقسیم کنید: بخشی را برای مناجات با خدا، بخشی را برای امور زندگی، و ساعتی را برای معاشرت با دوستان و افراد مطمئن ـ کسانی که عیب های شما را به شما بشناسانند و در نبود شما، دوستدار شما باشند ـ و بخشی را هم برای تفریحات و لذت های حلال خالی کنید که به وسیله این تفریحات حلال است که می توانید سه برنامه قبلی را درست انجام دهید».

هم چون جد بزرگوارشان امام سجاد علیه السلام در قالب دعاهایی به هدایت و آموزش مردم می پرداختند.

آن حضرت در دعاها و اعمال ماه رجب نوع زندگی مطلوب و هدفمند را به زیباترین بیان به تصویر کشیده اند: «خدایا، از تو می خواهم که زندگی مرا، زندگی پاک و پاکیزه ای قرار دهی، به من گشایش و فراخی و نیز آزادی ورهایی عنایت کنی؛ به من آن زندگانی بخشی که در آن امنیت و تندرستی همراه با فروتنی و قناعت و سپاس گزاری باشد و عافیت و پرهیزکاری و پایداری در آن موج زند».