دستى به دامانت زنم اى مهربان ابوالفضل(ع)
از مرحمت لطفى نما بر شیعیان ابوالفضل(ع)
ما عاشقان کربلائیم اى مه تابان
جوئیم همه راهش ز تو با صد فغان ابوالفضل(ع)

عباس(ع) آمد تا برادری را معنا کند، وفا را شرح دهد، ایثار را الگو باشد
شجاعت را تفسیر کند و دلاوری را مصداقی والا گردد.

فرزند دلیر حیدر آمد
عباس(ع) امیر لشکر آمد
می خواست نشان دهد ادب را
یک روز پی از برادر آمد
میلاد حضرت عباس(ع) مبارک باد . . .

 یا حسین(علیه السلام)! تولدِ تو تبدیل نور به انسان است و تو انسان را با شهادت خود به نور مبدّل کردی.
ـ امام حسین علیه ‏السلام فرموده ‏اند: «کسی که از راه نافرمانی خدا درصدد چیزی برآید آنچه را امید دارد زودتر از دست می‏دهد و آنچه را بیم دارد زودتر سر می‏رسد».

گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم؛ فرهنگ جامع سخنان امام حسین، تهران، امیر کبیر، 1384، چاپ سوم، ص839.

حسین(علیه السلام)، تنها واژه ‏ای است که وقتی زاده شد، برخاست؛ مثل عطر، وقتی که سرِ مظروف آن را جدا می‏کنند و سرریز می‏شود.
تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد، یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی. تو را باید آن‏قدر نوشت، تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق‏ نماهای زمین، به ناتمامِی تو اقرار کنند؛ یا حسین(علیه السلام)!
«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم به گفت‏گوی تو خیزم به جست‏وجوی تو باشم»

 هیچ سجاده ‏ای باز نشد که نام تو را رمز عبور خود نکرد، یا حسین(ع)!
خاکِ تو، آبروی سجده من است و آب، با تولد تو، در فرهنگ لغات دلم، هم ‏خانواده حسین(ع) شد.
آن‏که تو را زیارت کند، هزار هزار درجه نزد خداوند به او عطا کنند؛ چراکه باران مهرِ تو، پوسته سخت دانه دل را می‏شکافد.
یا حسین! از قرن‏ های آن سوی تقویم، وقتی نوازشِ نور تو در رگ‏هایمان جاری می‏شود، چه تماشا دارد لذت گم شدن و غرق شدن در اسمت!

 می‏گویند: «پایان شب سیه سپید است» و ازاین‏ رو، خورشید تو دوبار، متولد شد؛ یکی در خانه فاطمه(س) و دیگربار بر نیزه‏ های شبزدگان.
روزی که عطر تو در ایوان ملائک پیچید، ملائک، تبریک‏ گویِ پروردگارِ تو بودند، تا ذرات جهان، به سجود درآمدند و تو را ذکر گفتند؛ «یاحسین».
خداوند، تو را آفرید تا از رعدِ گریه‏ های شبانه علی(ع)، بارانِ رحمت خود را بر زمین ببارد و به ازای هر قطره اشک علی(ع)، دریایی به نام حسین(ع) را هدیه کند.

سلام بر تو که گلویت، بوسه ‏گاه پیامبر بود. ای خلاصه فاطمه(س) و علی(ع)! بر ما بتاب که در تیرگی خاک، بی‏ آفتاب یاد تو، پامال عبور روزهاییم و تنها عشق است که می‏تواند در تعریف تو، قد راست کند. امروز، خانه محقر علی، در آفتاب جمال تو، به مرکزیّت عالم، شناخته خواهد شد و نورِ سرگردانِ حسین که سال‏ها پیش از خلقت آدم در افلاک غوطه می‏خورد، در قاب جسم خویش، حلول خواهد کرد.
بیا ای هم‏بازی جبرئیل و پیمبر، که عشق تو، هول قیامت و سکرات مرگ را بر ما آسان می‏کند.
سلام کردم و به من تبسمت جواب داد فتاد سایه ‏ات سرم، دوباره آفتاب داد
چهار سوی خانه‏ ام سلام می‏فرستمت سلام دادم و به من دعای مستجاب داد

روز میلاد امام حسین ( علیه السلام )
مجالی است برای پاسداری نام پاسدار این دلیرمردان روزگار و اسوه های ایثار .
سلام بر شما ، مالک اشترها و ابوذرهای زمان که مصداق حرّیت اباعبدالله اید.

حسین(ع) آئینه نور خدائی است
وجودش عین مصباح‌الهدایی است
اگر قرآن ناطق مرتضی(ع) بود
حسین(ع) ایجاز آن در نینوا بود
بخوان اجمال و تفضیل امامان
زخم یک جرعه زن با تشنه‌کامان
گرین یک جرعه از جام حسین(ع) است
نصیبت نور آفاق و شین و عین است
بنازم شور مرکب راندنش را
فراز نیزه قرآن خواندنش را
عبورش را ز خط آتش و خون
حضورش را در اوج هفت گردون
سپرافکندن شب را به پایش
طلوع صبح را در چشمهایش
غبار سم اسبش چون که خیزد
به مستی سرمه در چشم تو ریزد
شهامت شرح قاموس حسین(ع) است
شجاعت آستان بوس حسین(ع) است
شاعر : نادر بختیاری

 رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند:

ناله و فریاد اهل جهنم بیشتر بخاطر تاخیر انداختن توبه است.

امام صادق(علیه السلام) فرمودند:

یک حدیث را عمیقا بفهمی بهتر از آن است که هزار حدیث نقل کنی.

 مقام معظم رهبری(مدظله العالی):

  وجود بسیج باید ما را وادار کند به شکر الهی، نشاط جوانان بسیجی باید ما را وادار کند به شکر الهی

حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای اسکندری(زیدعزه)

انتصاب شایسته و بایسته جنابعالی را به سمت معاون فرهنگی تبلیغی مرکز  مدیریت حوزه های علمیه خواهران تبریک عرض نموده و رجاء واثق دارد حضور شما در این مسئولیت به عنوان خادمی صدیق و ولایت مدار با کوله بار گرانی از تجربه، نوید بخش نشاط و تحرک بیش از پیش آن معاونت محترم گردد.

دوام توفیقات و مزید عزت و سلامت جنابعالی را از خداوند منان در ظل توجهات حضرت ولی عصر(ارواحنا فدا) مسئلت داریم.

 دلم از همه که میگیرد!

 "مُجیر” را باز می کنم!"سُبحانَکَ یا اللهُ،تَعالَیتَ یا رَحمنُ، اَجِرنا مِنَ النارِ یا مُجیر"کم کم، معصیت هایم از ذهنم عبور می کند! اشک،اشک…

 دانه های مروارید اشک هایم را به نخ می کشم وقتی به صد و یکی رسید نخ را گره میزنم شروع می کنم:استغفرالله ربی و اتوب علیه…

اما مگر معصیت های من با یک دور تسبیح پاک می شود؟ تو نگاهم کردی، گناه کردم! گفتی توبه کن، نکردم! 

گفته بودی"شما را نیافریدم مگر برای عبادت"اما من تمام برنامه ریزی هایت را بهم زدم! اما تو باز هم روزی ام را نبریدی! خندیدم و شکر نگفتم! سالم بودم و سجده نکردم! اما بعد از هر قطره اشک شکایت کردم! باز نگاهم کردی و خندیدی! ناشکرتر از من نیافریدی، نه؟"سُبحانَکَ یا سَیِّدی، ‌تَعالَیتَ یا مَولی، اَجِرنا مِنَ النارِ یا مُجیر"ای خدای مهربان من! رقم معصیت هایم بیشتر از نعمت هایت نباشد کمترنیست! اما تو آن بخشنده ی مهربانی! یا رَفیقَ مَن لا رَفیقَ لهُ! یا حَبیبَ مَن لا حبیبَ لَهُ!جز خودت چه کسی رفیقم خواهد شد؟من که جز تو کسی را ندارم! اگر تو هم نبخشی به چه کسی پناه ببرم؟”