تا حسن شد جگرش پاره به جامی از زهر

گفت خواهر

به همان لحظه مادر

که زمین خورد قسم

چادر از دست نده

.

و گمانم که حسین

وسط معرکه کرب وبلا

یک نگاهش به سوی لشکر دشمن

و نگاهی دگرش سمت همین چادر زینب بوده

هر نگاهی که به خواهر می کرد

چادرش را می دید

فکر و ذکرش و خیالش

همه می شد راحت

.

به گمانم وسط آن گودال

نگران حرم و چادر زینب بوده

همه خون ها به فدای تو و آن چادر تو

زینبم تو حواست باشد.

.

اینک اما امروز

خواهرم

از همان روز نخست

سنبل غیرت ما چادر مشکین تو بود

این همه خون جگر ها

این همه نیزه و سرها

همه رفتند که تو

بشوی چادری و زهرایی

صفحات: 1· 2