سرعت سقوط در آخرالزمان زیاد می شود، چون عوامل لغزش زیاد است.
آیت الله مرعشی نجفی در درس های خود می گفتند من صبح که از خانه بیرون می آیم،خدا را به ۱۴ معصوم قسم می دهم که ظهر دین دار برگردم.
چه بکنیم که سقوط نکنیم کسی که ضمانت نامه به ما نداده که سقوط نمیکنی، چه رزق جامعی استفاده کنیم که تمام وجودمان رشد کند، عقل، احساس،فکر، دل و عاطفه مان در لغزش ها نلغزد.
جسم ما احتیاج به انواع غذاها دارد، اگر به بدن مان فقط یک غذا بدهیم. بدنمان کم می آورد چون جامع نیست، چطور روحمان را سیراب کنیم تا تمام وجودمان رشد کند، آن رزق جامع چیست که در لغزش ها ما را مصون می دارد؟
نماز، روزه، اشک، توسل، زیارت و خدمت به خلق خوب است ولی آن رزق جامع که تمام وجود را بارور می کند، چیز دیگری است، به تعبیر قرآن اینها سُبل است. راه های فرعی است.
صراط و راه اصلی چیز دیگری است که اگر این راه های فرعی ما را به صراط رساند، خوش به حالمان و رزق جامع را گیر آوردیم.
صراط به تعبیر قرآن عبودیت است. اگر اعمال ما، ما را به عبودیت رساند و بنده شدیم که خوش به حالمان.
اگر نماز ما را عابد کند ولی عبد نباشد. در امتحان خدا مردود می شویم.
عبودیت و بندگی به این معناست که در هر زمان بدانیم وظیفه مان چیست وچگونه عمل کنیم. حتی در نماز خواندن و روزه گرفتن نیز بندگی کنیم، گاهی در بسیاری از خشک مقدسی ها عبودیت نیست. در این میان خوشا به حال کسانی که تمرین بندگی می کنند.
چیزی که مانع بندگی می شود، تعلقات ماست گاهی یک تعلق ما را زمینگیر می کند. به طور مثال شیطان با این همه عبادتش که ۶ هزار سال بود، یک عیب داشت و آن هم تکبر بود که او را به ذلت کشاند. گاهی در زندگی معمولی، یواش یواش گناهان خودشان را پنهان می کنند و در یک فرصت و امتحان خود را نشان می دهند.
منبع: آینده روشن

صفحات: 1· 2