ميلاد امام حسن مجتبى(عليه السلام):
امام حسن بن على بن ابى طالب(عليه السلام)، معروف به مجتبى(عليه السلام)، دومين امام شيعيان است. وى در پانزدهم ماه مبارك رمضان سال دوم و به روايتى صحيح تر، سال سوم هجرى قمرى در حيات جدش پيامبراكرم(صلي الله عليه و آله و سلم) در مدينه منوره ديده به جهان گشود.(1)
پدرش امام على ابن ابى طالب عليه السلام ، جانشين و داماد پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و نخستين امام شيعه و مادرش حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها دختر رسول گرامى اسلام صلي الله عليه و آله وسلم و برترين زنان جهان آفرينش مى باشد.
امام حسن مجتبى عليه السلام در فضا و خانواده اى ديده به جهان گشود كه مهبط وحى و محل نزول فرشتگان الهى بود؛ همان خانواده اى كه به گواهى قرآن مجيد، تمامى اعضاى آن،پاك و پاكيزه بوده و هيچ گونه پليدى و پلشتى در آن ها راه ندارد(2) و بدين جهت موردتحسين و تمجيد مكرر خداوند متعال در قرآن كريم قرار گرفته اند.
امام حسن مجتبى عليه السلام نخستين فرزند حضرت على عليه السلام و فاطمه زهرا سلام الله عليها بود، بدين جهت تولد وى، موجب شادمانى آن دو و پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم و تمامى محبان اهل بيت عليه السلام گرديد.
پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و بنا به درخواست پدرو مادرش، از جانب خداى متعال، نام “حسن” را برايش برگزيد.(3)
لقب هاى امام حسن مجتبى عليه السلام عبارتند از: سبط اكبر، سبط اول، طيب، قائم، حجت،تقى، زكى، مجتبى، وزير، اثير، امير، امين، زاهد و برّ. وليكن معروفترين آن ها، لقبشريف “مجتبى است و شيعيان وى را “كريم اهل بيت” مى نامند.
كنيه وى، ابومحمد بوده است.(4)
امام حسن مجتبى عليه السلام مور علاقه شديد پيامبراسلام صلي الله عليه و آله و سلم بود،(5) بدين جهت از آغازطفوليت در دامن مهرانگيز جدش رسول خدا(صلي الله عليه وآله وسلم)، پدرش اميرمؤمنان على عليه السلام و مادرش فاطمه زهرا سلام الله عليها رشد و كمال يافت و به عنوان يك انسان كامل و يك امام عادل و شايسته براىجهانيان به ارمغان آورده شد.
پيامبراسلام صلي الله عليه و آله و سلم در حديثى، درباره مقام و فضيلت نور ديده اش حسن مجتبى عليه السلام فرمود: اما حسن، به درستى كه وى پسر و فرزند من و از من است. او نور چشمم، روشنايى قلبم و ميوه دلم مى باشد.
وى، سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است. فرمان او، فرمان من است وگفتار او، گفتار من است. هر كه از او پيروى كند، از من پيروى كرده است و هر كه ازدستور او سرپيچى كند، از من سرپيچى كرده و از من نيست. من هر گاه به او نظر مى كنم به ياد جريانات پس از خود مى افتم كه وى را تضعيف مى كنند؛ حال او به همان گونه ادامه مى يابد، تا اين كه از روى ستم و دشمنى، وى را با زهر به شهادت مى رسانند. درآن هنگام، فرشتگان آسمان در مرگش گريه مى كنند. هم چنين هر چيزى (در روى زمين) ازجمله پرندگان آسمان، ماهى هاى درياها و اقيانوس ها در فقدان او سوگوارند.(6)
1- - الارشاد (شيخ مفيد)، ص 346؛ رمضان در تاريخ (لطف الله صافى گلپايگانى)، ص 107؛ منتهى الآمال (شيخ عباس قمى)، ج1، ص 219؛ كشف الغمه (على بن عيسى اربلى)، ج2،ص 80؛ تاريخ الطبرى، ج2، ص 213؛ البدايه و النهايه (ابن كثير)، ج8، ص 37
2- آيه تطهير (سوره احزاب(33)، آيه 33)
3- بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج43، ص 238؛ كشف الغمه، ج2، ص 82
4- منتهى الآمال، ج1، ص 219؛ رمضان در تاريخ، ص 111؛ كشف الغمه، ج2، ص 86
5- منتهى الآمال، ج1، ص 220؛ كشف الغمه، ج2، ص 87؛ البدايه و النهايه، ج8، ص 37
6- بحارالانوار، ج44، ص 148

صفحات: 1· 2