يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَيهِ الْوَسِيلَةَ …
ای كسانی كه ايمان آورده‏ ايد پرهيزگاری پيشه كنيد و وسيله ‏ای براي تقرب به خدا انتخاب نمائيد …
1. معصومین واسطه فیض حق بر بندگان هستند. و هنگامی که ما این بزرگواران را خطاب قرار می دهیم و از آنان کمک می طلبیم در واقع آنان را واسطه بین خود و پروردگار قرار می دهیم چرا که انسان كامل آينه تمام نماى اسما و صفات حضرت حق و جلوه و مظهر جلال و جمال پروردگار است. توسل به انسان كامل، در حقيقت توجه به جلال و جمال خدا و توسل به چشمه فيض او است.
2. به دلیل ویژگی های خاص امام علی علیه السلام و رشادت ها و شجاعت های این بزرگوار ، بسیاری از شیعیان ، کارهای خود را متبرک به نام ایشان می کنند و می گویند “یا علی” و منظورشان این است که ای مولا و سرور ما ، ای بنده مخلص خدا دست ما را بگیر و از خدای قادر و رحیم تقاضا کن تا ما را دستگیری کند و در این کار موفق شویم.در واقع با این جمله ” یا خدا ” می گوییم و از خداوند کمک می خواهیم اما چون امام علی علیه السلام در پیشگاه خداوند دارای احترام و آبرو است ایشان را واسطه قرار می دهیم.
3. این رفتار و گفتن نام اولیا و معصومین فقط منحصر به هنگام برخواستن و بلند شدن نیست. به عنوان نمونه بسیاری از ورزشکاران قبل از ورود به میدان مسابقه نام مبارک ” یا علی” ، “یا اباالفضل” ، “یا حسین"، “یا فاطمه زهرا” و …. را به زبان می آورند.یا در زمان دفاع مقدس رمز بسیاری از عملیات ها ، نام مقدس معصومین بود و ….
4.در روايات بسیاری ياد خدا و اوليای الهی، عبادت معرفی شده است از جمله:
سَعْدِ بْنِ طَرِيفٍ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ سَمِعْتُ ابْنَ عَبَّاسٍ يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ذِكْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَادَةٌ وَ ذِكْرِي عِبَادَةٌ وَ ذِكْرُ عَلِيٍّ عِبَادَةٌ وَ ذِكْرُ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ عِبَادَةٌ الْخَبَرَ

ابن عباس می گويد: پيامبر اکرم فرمود: ياد خدا عبادت است و ياد من عبادت است و ياد علی عبادت است و ياد امامان که از فرزندان او هستند عبادت است.
در این حدیث مبارک و احادیث مشابه آمده است که یاد مولی الموحدین امیرالمؤمنین علی علیه السلام و نگاه به چهره ایشان عبادت است. چرا که یاد علی علیه السلام باعث می شود که انسان به یاد عظمت و بزرگی خداوند بیفتد.
پرسش : أُولَئِكَ الَّذِينَ يدْعُونَ يبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيهُمْ أَقْرَبُ وَيرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا(الإسراء/57)
آن کساني را که ايشان مي‏خوانند [خودشان ] به سوي پروردگارشان تقرب مي‏جويند [تا بدانند] کدام يک از آنها [به او] نزديکترند و به رحمت وي اميدوارند و از عذابش مي‏ترسند چرا که عذاب پروردگارت همواره در خور پرهيز است

صفحات: 1· 2