برخورد امام در جلسات بحث و مناظرات
دستگاه خلافت عباسى، با اهدافى خاص، از انديشمندان مذاهب و فرقههاى گوناگون، دعوت مىكرد و آنان را رو در روى امام علیه السلام قرار مىداد. با مطالعه در شخصيت، روحيات و افكار مامون،آشكار مىشود كه او از تشكيل چنين جلسات و همايش هايى، اهدافى سياسى را دنبال مىكرد، هر چند شخصاً به مباحثات علمى علاقهمند بود، ولى مامون به عنوان خليفه، شخصى نبود كه بخواهد با اينگونه مباحثات و مناظرات، عظمت و حقانيت خاندان پيامبر صلی الله علیه و آله و سلم را به نمايش بگذارد و شخصيتى را كه مورد توجّه انقلابيون آل على علیه السلام بود، در جامعه مطرح كند و علم و شكوه و شايستگى و برترى آنان را به ديگران بنماياند، بلكه در پس اين تلاش ها، اهدافى سياسى داشت و چه بسا بى ميل نبود كه در اين نشست ها، براى يك بار هم كه شده، امام از پاسخگويى به پرسش ها عاجز بماند!
به هر حال، عليرغم اهدافى كه مأمون دنبال مى كرد، نتايج آن جلسات مايه شكوه و عظمت امام و بهره علمى و اعتقادى شيعه شد.