براي آمر به معروف و ناهی از منکر سزاوار است که در امر و نهی و مراتب آن چون طبیبی باشد که با مهربانی بیمار خود را معالجه میکند و چون پدري دلسوز باشد که همواره مصلحت فرزندش را رعایت میکند و نهیش لطف و رحمتی خاص براي گناهکار و لطف و رحمتی عام براي مردم باشد و نیت خود را براي رضاي خداي عزوجل خالص کند و این کار خود را از شائبه هاي هواي نفس و اظهار علو پاك کند و خود را شخصی منزه و برتر از گناهکار نبیند. چه بسا گناهکار، حتی اگر گناهش از گناهان بزرگ باشد، صفات نفسانی اي داشته باشد که خداي تعالی او را به واسطه آن صفات دوست میدارد، هرچند که از عمل او خشمگین است و چه بسا خود آمر به معروف و ناهی از منکر برعکس این است (یعنی در باطن دلش صفات بسیار نکوهیدهاي دارد که مورد خشم خدا است) و اگر چه خودش خبر نداشته باشد.(تحریر الوسیله امام خمینی(ره)، مسأله 14)