امام صادق(ع) در این باره فرموده است: روزى پیامبر اسلام(ص) نشسته بودند، ناگاه جبریل در حالى‌که رنگ پریده، اندوهگین و افسرده بود آمد. پیامبر(ص) فرمودند: چرا تو را چنین اندوهگین و افسرده مى‌‏بینم؟ گفت: اى محمد! چرا چنین نباشم که امروز کوره‌‏هاى جهنم افروخته شد؟ رسول خدا(ص) پرسیدند: کوره‌‏هاى دوزخ چیست؟ گفت: خداوند متعال فرمانى صادر فرمود که هزار سال دوزخ را برافروختند تا سرخ شد، و سپس فرمان داد هزار سال دیگر هم برافروختند تا از سرخى به سپیدى گرایید. باز فرمان داد هزار سال دیگر برافروختند، آن‌چنان که سیاهى وحشت‌‏زا گردید و اگر یک حلقه از زنجیرى که درازى آن هفتاد ذرع است، بر دنیا نهاده شود، از گرماى آن همه جهان ذوب خواهد شد، و اگر قطره‌اى از گنداب‌هاى دوزخ بر آب‌هاى زمین فرو افتد، همه اهل دنیا از بوى گندش نابود خواهند شد. امام صادق(ع) می‌فرماید، پیامبر(ص) و جبریل(ع) گریستند. خداوند فرشته‌اى پیش آن دو فرستاد و فرمود: خدایتان بر شما سلام مى‌‏رساند و مى‌‏فرماید شما را از این‌که گناهى انجام دهید که در دوزخ عذابتان کنم، در پرده عصمت و امان قرار دادم.[1]
آنچه از این روایت و روایات مشابه استفاده می‌شود، این است که عذاب‌های جهنم با عذاب‌های این دنیا قابل مقایسه نیست، چنان‌که نعمت‌های بهشتی نیز با نعمت‌های این جهان قابل مقایسه نیست.

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2