۴- به عبارت دیگر، اگر مانع یا مانع‌هایی سبب شود که یاد خدا در نماز ضعیف شود (یعنی نماز با حضور قلب نباشد) و فرد در نماز به غفلت و دور شدن از حقیقت ذکر دچار شود، اثر بازدارندگی نماز از زشتی‌ها نیز محقق نمی‌شود.
۵- پس اگر انسان می‌بیند که نمازش او را از زشتی‌ها باز نمی‌دارد، اشکال در نماز نیست بلکه در کیفیت نماز خواندن اوست و باید در تقویت حضور قلب، اخلاص و خضوع بکوشد.
نکته: در تأیید فرمایش علامه‌طباطبایی‌ره می‌توان به این روایت اشاره کرد:
حضرت علی علیه‌السلام: «بدان که همه‌ی کارهای تو از نمازت تبعیت و پیروی می‌کند و هرکس نمازش را ضایع و نابود کند در حقیقت، کارهای دیگرش را ضایع و نابود کرده است.»
منبع : امالی مفید، ص ۲۶۷.