مدینه غرق نور و سرور است. فرشته ها هلهله کنان و کف زنان پشت درب خانه علی(علیه السلام) ایستاده اند با سدهایی پر از گل و نور و ستاره، آری آنها برای تبریک آمده اند. تبریک به محضر ام ابیها فاطمه زهرا(س)، پیامبر(ص) منتظر دیدن، بوییدن و بوسیدن فرزندش است.

ناگهان صدای گریه نوزادی در فضای شهر مدینه می پیچد، سلام ما بر سرور جوانان بهشت، نوزادی که ا آمدنش بهشت را مزّین نمود. پیامبر نامش را حسین(ع) نهاد و گلویش را بوسید.

حسین جان بیا که کربلا سالهاست منتظر آمدنت است، بیا که رقیه(س) سه ساله در حسرت دیدنت است، بیا که خواهرت زینب(س) منتظرت است تا جانش را فدایت کند.

حسین(ع) جان ای مولای خوبیها، ای مولای مهربانم تو با آمدنت دنیا را غرق سرور و شادی کردذی.

مولایم سلام ما را به رسم ادب پذیرا باش و دست ما را بگیر و ما را کربلایی کن تا بوی سیب حرمت در مشام ما جاویدان بماند.

یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله - کلنا فداک یا حسین(ع)

رقیه حاتمی / فارغ التحصیل مدرسه علمیه امام خمینی(ره)