جفا در حق یتیم نشانه تکذیب دین و قیامت است. «كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْیَتیمَ»؛ «ولى نه، بلكه یتیم را نمى‏ نوازید» و «فَأَمَّا الْیَتیمَ فَلا تَقْهَر»؛ «و امّا [تو نیز به پاس نعمت ما] یتیم را میازار»

خداوند از طریق عقل، فطرت و وحى، از مردم پیمان مى‏ گیرد. توحید، سرلوحه‏ مكتب انبیاست. و بعد از آن كارهاى نیك قرار گرفته است. در این زمینه نیز سفارش شده است که ابتدا خویشان نیازمند، سپس دیگران باید مورد تفقد قرار گیرند که البتّه در بین خویشاوندان نیز اولویّت‏ها محفوظ است. احسان باید همراه با ادب و بدون منّت باشد.

در كنار احسان، جمله «قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً» آمده است زیرا اگرچه به همه‏ مردم نمى‏ توان احسان كرد، ولى با همه مى ‏توان خوب سخن گفت. برخورد خوب و گفتار نیكو، نه تنها با مسلمانان، بلكه با همه‏ مردم لازم است.

خداوند هستی‌بخش در آیه 177 سوره بقره رسیدگی به وضع مالی یتیمان را نیز مورد سفارش قرار گرفته است: « … وَ آتَى الْمالَ عَلى‏ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساكِینَ وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّائِلِینَ وَ فِی الرِّقابِ وَ … »؛ « … و مال [خود] را با وجودِ دوست داشتنش، به خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ‏ماندگان و گدایان و در [راهِ آزاد كردن‏] بندگان بدهد … »

صفحات: 1· 2