مسئله یتیم نوازی به قدری حائز اهمیت است که نه تنها در اسلام بلکه در سایر ادیان پیشین نیز به آن سفارش شده یکی از پیمان‌هایی است که خداوند در اعصار گذشته از بنی اسرائیل گرفته است.

قرآن کریم می‌فرماید: «وَ إِذْ أَخَذْنا مِیثاقَ بَنِی إِسْرائِیلَ لا تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللَّهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذِی الْقُرْبى‏ وَ الْیَتامى‏ وَ الْمَساكِینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَ أَقِیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلاَّ قَلِیلاً مِنْكُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُون‏»؛

«و چون از فرزندان اسرائیل پیمان محكم گرفتیم كه: جز خدا را نپرستید، و به پدر و مادر، و خویشان و یتیمان و مستمندان احسان كنید، و با مردم [به زبانِ‏] خوش سخن بگویید، و نماز را به پا دارید، و زكات را بدهید آنگاه، جز اندكى از شما، [همگى‏] به حالت اعراض روى برتافتید» (بقره/83)

احسان، جامع‏ترین و وسیع‏ترین واژه در باب نیكى است. به یتیم شامل تأدیب، حفظ حقوق، محبّت و تعلیم او مى ‏شود.

اصول همه‏ ى ادیان یكى است و همه‏ این میثاق‏ها، در اسلام نیز هست.

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2