اولین و مهمترین خصلت آن بانو، محبت و عشق وافری به ذات احدیت است . در عظمت ایمان و اعتقاد او به خداوند همین بس که همه مصائب را در راه رضای حق تحمل ‌کرده و همه را چون از سوی معبود است، زیبا می‌دید. وقتی در کوفه ابن زیاد از او سوال می‌کند: «کار خدا را با برادرت چگونه دیدی؟» در جواب می‌فرماید: «چیزی جز زیبایی ندیدم.»[۱]؛ زیرا که این حرکت در راستای حق و حقیقت و جاودانگی بود و آن گاه که بدن پاره پاره برادر را در گودال قتلگاه مشاهده می‌کند با تضرع در پیشگاه خدا می‌گوید: «اللهم تقبل منا هذا القربان.»[۲]

عبادت زینب (ع) آن چنان در اوج است که امام حسین (ع)در هنگام وداع به زینب کبری(س) فرمود: «خواهرم در نماز شبت مرا به یاد داشته باش.»[۳] و نیز از امام سجاد (ع)نقل شده است: «عمه‌ام زینب در مسیر اسارت از کوفه به شام هم فرایض و هم نوافل خود را به جای می‌آورد و غفلت نداشت. فقط در یکی از منازل به خاطر شدت ضعف و گرسنگی، نشسته نماز خواند که بعد معلوم شد، سه روز است غذا میل نکرده است؛ زیرا به هر اسیر شبانه روز یک گرده نان می‌دادند و عمه‌ام سهمیه خود را بیشتر اوقات به بچه‌ها می‌داد.»[۴]

[۱] بحار الأنوار، ج‏۴۵، ص: ۱۱۶.

[۲] ، مقتل الحسین، ص۳۷۹.

[۳]زینب کبرى، ص ۶۲.۶۳.

[۴]ریاحین الشریعه، ج‏۳، ص‏۶۲.