تاریخچه تشکیلات پلیس در ایران
قبل از تأسيس نظميه ي ناصرالدين شاهي، امور انتظامي تهران برعهده ي قراول ها بود كه زير نظر كلانتر تهران خدمت مي كردند. انديشه ي تأسيس نظام نوين ايجاد نظم و امنيت در شهرها و مناطق مختلف كشور يا همان سازمان پليس در ايران، نخستين بار در دوره ي ناصرالدين شاه قاجار به وجود آمد. شاه در سفر دوم خود به فرنگ، نظم و ترتيب پليس وين را پسنديد و «كنت دومونت فور» ايتاليائي را - كه در وين خدمت ميكرد – براي ايجاد تشكيلات پليس در ايران به خدمت گرفت.
در زمان علاءالدوله، تعدادي مستشار نظامي براي ژاندارمري به خدمت گرفته شد. اين گروه با سرپرستي وستداهل، مستشار سوئدي، اصلاحاتي در نظميه به وجود آورد. مستشاران سوئدي، به آموزش اهميت زيادي ميدادند و آموزشگاه هائي براي آژانها و صاحب منصبان(افسران) در تهران و قزوين به وجود آوردند. همچنين در اين دوره، ژاندارمري و پليس تأمينات(آگاهي) نيز به سبك نوين و به همت مستشاران سوئدي در تهران ايجاد شد.
پس از ورود رضاخان به عرصه ي سياسي كشور، نظميه به وزارت جنگ منتقل شد. از ديگر تغييرهاي صورت گرفته در اين دوره، تغيير رسمي نام نظميه به شهرباني و تغيير نامهاي درجه ها و سازمانها و ادارات تابعه ي نظميه در دوره ي رياست سرپاس مختاري است. پليس ايران در دوره ي پهلوي دوم نيز، از دو قسمت مهم پليس شهرى(شهرباني) و ژاندارمرى(مرزى و روستائى) تشكيل شده بود.
بعد از پيروزى انقلاب، كميته ي انقلاب اسلامى نيز به عنوان يكى از اركان مهم حفظ نظم و امنيت و دفاع از ارزشهاى انقلاب در داخل كشور به اين مجموعه افزوده شد. در سال 1370، مجلس شوراى اسلامى، با ادغام اين سه نيرو در يكديگر موافقت و تأسيس تشكيلات پليس واحد را تصويب كرد. اكنون سرواژهي «ناجا» (نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران) معرف پليس ايران است.
بر اساس قانون جديد، پليس ايران، جزئى از ستاد نيروهاى مسلح و وابسته به وزارت كشور و در تبعيت از رهبري معظم نظام قرار دارد. در حال حاضر پليس جديد ايران شامل سه بخش تقريباً مستقل فرماندهي، حفاظت و اطلاعات و سازمان عقيدتى - سياسى است.