جایگاه عبادت در اسلام(2)
مدارا در دینداری
بنا بر این روایت زیبای نبوی که فرموده است: «إِنَّ هَذَا الدِّینَ مَتِینٌ؛ فَأَوْغِلُوا فِیهِ بِرِفْقٍ وَ لاَ تُكَرِّهُوا عِبَادَةَ اللَّهِ إِلَى عِبَادِ اللَّهِ فَتَكُونُوا كَالرَّاكِبِ الْمُنْبَتِّ الَّذِی لاَ سَفَراً قَطَعَ وَ لاَ ظَهْراً أَبْقَى»:(1) «این دین متین (با صلابت) است؛ با مدارا در آن سیر کنید و عبادت خدا را نزد بندگان خدا ناخوشایند نکنید؛ تا بسان سواری باشید که آنچنان مرکبش را خسته کرده که نه مسافتی پیموده و نه پشت سالمی برایش باقی گذاشته است»؛ در طبیعت دین، نوعی سختی و صلابت نهفته است که اگر آدمی با مدارا در آن وارد شود و در آن حرکت کند، به مقصد نهایی و اعلای دین نائل میشود. جسم و جان دیندار بهسان مرکبی است که در زمینی سفت و محکم سیر میکند؛ پس اگر زیاد به آن فشار آورد، آن را از پا در میآورد و اگر هم آن را به حرکت در نیاورد و در جای خود بایستد، از رسیدن به مقصد اصلی آفرینش باز خواهد ماند.
۲- محمد بن یعقوب کلینی؛ الکافی؛ ج2، ص86.
۲- رهتوشه راهیان نور، متون علمی ـ آموزشی مبلغان، ویژه رمضان المبارک ۱۴۴۰ ﻫ .ق ـ ۱۳۹۸ ﻫ . ش.