عاجزترين مردم كسى است كه از دعا كردن عاجز باشد![1] و موفق كسى است كه دعايش با شرايط، يعنى به شرط توبه و صادقانه و حقيقى و مستمرّ باشد، و در صورت تأخير در اجابت نااميد نشود و دست از دعا و تضرع و التماس برندارد و مأيوس نشود؛ زيرا يأس از رحمت خدا و استجابت، از بلايى كه براى برطرف شدن دعا مى‌كند، بدتر است.

از آيه شريفه: «فَلَوْلاَ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَـكِن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛ پس اى‌كاش كه وقتى بلا و سختى ما به آنان مى‌آمد، تضرّع مى‌كردند، ليكن دل‌هاى آنان سخت گرديده است»[2] استفاده مى‌شود كه در مقابل تضرّع، قساوت قلب است!

البته تضرع و دعا نه آن وقت كه خانه ما را خراب مى‌كنند، بلكه الآن هم كه خانه‌هاى برادران و خواهران دينى ما را خراب مى‌كنند، بايد دعا كنيم؛ زيرا خانه برادران دينى مثل خانه خود ماست. خدا كند كه به دواى درد خود در اين مواقع مُلْهَم شويم.

در محضر آیت‌الله بهجت، ج٣، نکته۴۶٨

[1]. «أَعْجَزُ النّاسِ، مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاءِ»؛ وسائل‌الشيعة، ج٧، ص٢٧ و١۵١؛ بحارالانوار، ج٩٠، ص٢١٩، ٢٩۴، ٣٠٢.

[2]. انعام: ۴٣.