این بار که بروم، دیگر بر نمی‏گردم. دیشب خواب دیدم؛ دراز کشیده بودم که شنیدم در می‏زنند. در را که باز کردم، دیدم برادرم است. راه باز کردم و آمد توی حیاط. شوکه بودم. پرسیدم:

 _ علی داداش! خودتی؟

 چیزی نگفت. پرسیدم:

 _ تو مگه شهید نشدی؟

 جواب داد:

 _ منتظرت هستم. چرا نمی‏آیی؟

 این حرف را چند بار تکرار کرد. گفت:

 _ محمدرضا! زود باش بیا پیشم. منتظرت هستم.

  از دست نوشته‏ی شهید محمدرضا عامری گزیده‏ای از کتاب علم‏های تکیه پیش، علی سروی