داغ شهدا از دلمان صبر و امان برد
باید همه جا نام از این شیر دلان برد

خوش نامی شان بود که گمنامی شان شد
آوازه ی شان را به روی بام جهان برد

تابوت شهیدان نفس باغ بهار است
هر وقت توان از تنمان باد خزان برد

هر کس که جدا از شهدا گشت یقین باخت
هر کس به مسیر شهدا رفت بدان،برد

این عشق حسین است که از کعبه ی سنگر
تا خط مقدم همه را سینه زنان برد

مدیون شهیدی شده ام که دم آخر
نام علی و فاطمه را هر ضربان برد

شد مادر او پیر و دم مرگ چنین گفت:
صد حیف زمانه پسرم را چه جوان برد

یاد شهدا در و گهر داشت که ما را
غواص صفت در دل امواج روان برد

دستی که شده بسته از آنها همه را گفت
بایست که از حیدر کرار نشان برد

صد لاله شکفته است از این خاک ولیکن
گل کردنشان مدت سی سال زمان برد