به محضر مولایم حضرت ابوالحسن الهادى علیه ‏السلام رسیدم.

در آن روز چند حادثه ناگوار و تلخ برایم رخ داده بود؛ انگشتم زخمى شده و شانه‏ ام در اثر تصادف با اسب سوارى صدمه دیده و در یك نزاع غیر مترقبه لباسهایم پاره شده بود. به این خاطر، با ناراحتى تمام در حضور آن گرامى گفتم: عجب روز شومى برایم بود! خدا شرّ این روز را از من باز دارد!
امام هادى علیه ‏السلام فرمود: «یَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِى بِذَنْبِكَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ؛ اى حسن! این [چه سخنى است كه مى‏ گویى] با اینكه تو با ما هستى، گناهت را به گردن بى ‏گناهى مى ‏اندازى! [روزگار چه گناهى دارد!]»
حسن مى‏ گوید: با شنیدن سخن امام علیه‏ السلام به خود آمدم و به اشتباهم پى بردم. گفتم: آقاى من! اشتباه كردم و از خداوند طلب بخشش دارم.
امام فرمود: اى حسن! روزها چه گناهى دارند كه شما هر وقت به خاطر خطاها و اعمال نادرست خود مجازات مى‏ شوید، به ایام بدبین مى‏ شوید و به روز بد و بیراه مى‏ گویید!
حسن گفت: اى پسر رسول خدا!، براى همیشه توبه مى ‏كنم و دیگر عكس العمل رفتارهایم را به روزگار نسبت نمى ‏دهم.
امام در ادامه فرمود: «یَا حَسَنُ اِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِى بِالاْءَعْمَالِ عَاجِلاً وَ آجِلاً؛ اى حسن! به طور یقین خداوند متعال پاداش مى‏ دهد و عقاب مى‏ كند و در مقابل رفتارها در دنیا و آخرت مجازات مى ‏كند.»

بحارالانوار، ج 56، ص 2.