امام صادق علیه السلام به مفضّل درباره راز و رمز خلقت مورچه می فرمایند:
( کتاب توحید مفضّل ، صفحه 85 )
ای مفضّل! به مورچه نگاه کن که به صورت ذرّه ای حقیر و کوچک است،به صورت آن بنگر که آیا میبینی؟ آیا در آن می توانی نقصی پیدا کنی؟!
چیزی که به مصلحت اوست و به آن نیاز دارد در او هست و این تقدیر و تدبیر جز حکمت و تدبیر در آفرینش، این حکمت در ریز و درشت، تقدیری حساب شده در خلقت این حیوان از کیست؟
آیا بجز تدبیری که در مخلوقات کوچک و بزرگ و خرد و کلان جاری می باشد نگاه کن! به مورچه و اجتماع آنها در فراهم کردن غذا و مهیّا کردن آذوقه شان تو جماعتی از آنها را میبینی که!
وقتی دانه ای را به طرف لانه حمل می کنند مثل عده ای از مردمند که طعام یا غیر آن را حمل می نمایند بلکه مورچه در این قسمت جدّیت و آمادگیش، بیش از مردم است آیا نمی بینی که آنها در بردن بهم کمک می کنند؟
همچنانکه مردم در کاری بهم کمک می کنند سپس دانه را می گیرند و دو نیم می کنند تا اینکه نروید ( رشد نکند )
و بر آنان فاسد نشود اگر رطوبت به آنها برسد بیرون آورده ولو می کنند تا خشک شود.
از اینها گذشته مورچه برای خود لانه نمی گیرد مگر در جای بلندی از زمین تا مبادا گرفتار سیل شوند و غرق گردند و تمامی اینها از آن حیوان بدون عقل و اندیشه است و همه در طبع حیوان نهاده شده برای مصلحت و این لطفی از خداوند عزّوجل است.