بزرگی هنگام روز به امور مردم رسیدگی می کرد و شب ها به عبادت و راز و نیاز با خالق می پرداخت.
عده ای از دوستدارانش گفتند: چرا این همه خود را در رنج و مشقت می اندازی و برای چیست که نه در روز آسایش داری و نه در هنگام شب آرام می گیری؟
گفت: اگر در روز بیاسایم، کار مردم نابسامان می شود و اگر هنگام شب بیارامم، کار آخرتم، ضایع و بیهوده خواهد بود.

منبع: بازنویسی بهارستان، ص 39