قَالَ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ ع أَوْلَى الْعِلْمِ بِكَ مَا لَا يَصْلُحُ لَكَ الْعَمَلُ إِلَّا بِهِ- وَ أَوْجَبُ الْعَمَلِ عَلَيْكَ مَا أَنْتَ مَسْئُولٌ عَنِ الْعَمَلِ بِهِ- وَ أَلْزَمُ الْعِلْمِ لَكَ مَا دَلَّكَ عَلَى صَلَاحِ قَلْبِكَ- وَ أَظْهَرَ لَكَ فَسَادَهُ- وَ أَحْمَدُ الْعِلْمِ عَاقِبَةً مَا زَادَ فِي عِلْمِكَ الْعَاجِلِ- فَلَا تَشْتَغِلَنَّ بِعِلْمِ مَا لَا يَضُرُّكَ جَهْلُهُ- وَ لَا تَغْفُلَنَّ عَنْ عِلْمِ مَا يَزِيدُ فِي جَهْلِكَ تَرْكُه
.
امام مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ«ع» فرمودند:
1- سزاوارترين علم آن است بدون آن نتوانى عمل شايسته انجام دهى. بايسته‏ ترين عمل عملى است كه مكلف به انجام دادن آنى.
2- لازم ترين علم آن است كه تو را به پاكسازى دل (و تهذيب باطن) رهبرى كند و تباهى و فساد دل را بر تو آشكار سازد.
3-نيكفرجام ترين علم آن است بر دانايى كنونى تو بی‌افزاید،
پس به علمى نپرداز كه ندانستن آن زيانى براى تو ندارد، و از علمى غافل مشو كه فرو گذاشتن آن بر نادانى تو مى‏ افزايد.

بحار الانوار ج 75ص333