سی سال را چشم انتظاری می کشیدم
از خواب کشف استخوان هایت پریدم

حسرت به دل ماندم که بعد از این همه سال
در را بکوبی و بگویی من رسیدم

پیری که نه، اسمت که روی کوچه مان رفت
من ماندم و تنهایی و موی سپیدم

تا دیدن عکس تو تکراری نباشد
هر ماه من یک قاب تازه می خریدم

دیروز جانت را فدا کردی و امروز
 تقدیر شد از من ؛ که بابای شهیدم

حالا فراموشی گرفتم خاطرم نیست
پشت لبت را سبز دیدم یا ندیدم؟