شِقشقيه
21 خرداد 1397
فصَبَرتُ ، وفِي العَينِ قَذىً ، وفِي الحَلقِ شَجاً ؛ .
امام_علی_علیه_السلام: ـ در خطبه معروف به «شِقشقيه» كه در آن، از جريان خلافت گلايه می‌كند ـ می‌فرماید :
️« …. سيل دانش از من سرازير مى‌شود و پرندهاى به بلنداى من نمى‌رسد. لباس خلافت را رها كردم و پهلو را از آن تهى ساختم. با خود مى‌انديشم كه آيا با دستى تهى يورش بَرَم يا بر ظلمت كورى مردم، صبر كنم؛ صبرى كه بزرگتران را فرسوده و كوچكتران را پير مى‌كند و مؤمن در آن، رنج مى‌كشد تا به ملاقات پروردگارش رسد . انديشيدم كه صبر كردن بر آن، خردمندانه‌تر است.
بنابراين در حالى كه خار در چشم و استخوان در گلو داشتم، صبر كردم
و ميراث خود را از دست رفته مى‌ديدم .. . در همه اين مدّت طولانى، با همه رنج، صبر كردم .»
نهج البلاغه، خطبه 3
