صله رحم
03 دی 1396
گاهى ما رفت و آمدها و صله رحم هايمان براى خوشى است، نه براى برّ و خوبى و اين دو فرقشان روشن است. بارها گفته ام كه خربزه براى مريض خوش است، ولى خوب نيست و دارو براى او خوب است، ولى خوش نيست.
چيزهايى براى ما خوش هستند كه خوب نيستند و رشدى در ما نمى آورند.
چيزهايى براى ما خوش هستند كه خوب نيستند و رشدى در ما نمى آورند.
صله رحم بايد مبنايى براى زيادتى و رشد ما باشد؛ در نتيجه بايد به نحو برّ(خوبى) باشد نه خوشى: «نَصِلَ أَرْحَامَنَا بِالْبِرِّ».
مطلوب اين نيست كه طرف از من خوشش بيايد و تعريف كند و سورش را اين بار چرب تر كند، بل كسرى او بايد پر بشود؛ حتى شده مرا زير پايش بگذارد، ولى خودش حركتش را ادامه بدهد. نه اينكه مرا روى سرش بگذارد تا كمرش بشكند!
پس در مرحله اول، من بايد به خويشانم خوبى كنم و مسائلى را به آنها برسانم كه نياز آنهاست و با آنها صله به وجود بياورم و پيمان ببندم.
استاد علی صفایی حائری
بهار رويش، ص8
صفحات: 1· 2