کتاب بزرگ تاریخ، در صفات زرین خویش، مردان بزرگی را به ما می­شناساند که زندگی خود را وقف هدایت بشر کردند. بی تردید، پیامبران الهی و اوصیای آنان، قافله سالار این گروهند که پیشاپیش عالمان وحکیمان گام برمی­دارند.

عالمان دین نیز ادامه دهندگان راه پیامبران واوصیا هستندکه با عزم قاطع، گام به عرصه نبرد با جهل و گمراهی می­نهند و مشعل فروزان هدایت را به دست گرفته و راه را در برابر گم گشتگان روشن می­سازند.علامه امینی(ره)، یکی از این عالمان دینی است که مصداق بارز «ورثة أُمناءُ الرُّسُل» است.

علامه امینی، تحصیلات ابتدایی و سطوح عالی را در زادگاه خود تبریز به پایان رساند و برای تکمیل تحصیلات عالی خود در رشته­های فقه و اصول و کلام و دیگر علوم اسلامی، به نجف رفت و در آن مرکز علمی شیعه، از محضراستادان بزرگ بهره برد. علامه امینی، پس از خوشه چینی از معارف اسلامی و علوی، به تبریز بازگشت و به ارشاد خلق و روشن­گری پرداخت.افزون بر این، او همه روزه، بخشی از اوقاتش را صرف مطالعه و تحقیق و تألیف می­کرد که ثمره این تلاش، تفسیر فاتحه الکتاب بود. دیری نپایید که ارادت و عشق علامه­ امینی به امام علی(علیه السلام) و اهل­بیت، او را به سوی مرکز قداست و عظمت، یعنی نجف اشرف کشانید تا در آنجا از سرچشمه علوم سیراب شود. از این رو، ایشان در نجف ساکن شد و در محضر اساتیدی چون آیت الله کمپانی، مجاهد، حائری یزدی، کاشف الغظا و… در فلسفه و کلام و فقه و اصول و اجتهاد به مرتبه والیی دست یافت. او با درک والای خویش و زمان­شناسی بی­بدیلش، جاودانه شد.