طلوع خورشید
علاّمه محمدباقر مجلسی به سال 1037 ه ق در خانواده ای روحانی چشم به جهان گشود. او را محمدباقر نام نهادند. آوای اذان و اقامه اولین کلماتی بود که در گوش او طنین افکند و بدین گونه آغاز زندگی او با نوای توحید و رسالت قرین شد. کودکی علامه مجلسی در محیطی آکنده از صفا و عشق به خاندان رسول، گذشت. از همین رو فطرت خداجوی او مجال رشد یافت و احساسات و عواطفش با حب آن قله های بلند شرافت و فضیلت، گنجینه های ارزشمند کرامت، و ستاره های راهنمای بشر، یعنی آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم ، شکل گرفت و همین دوستی آل رسول بود که بعدها علاّمه مجلسی را منشأ خیر و برکات برای جهان تشیع ساخت.

چهره درخشان
علامه مجلسی از همان دوران کودکی در خانواده ای رشد کرد که افراد آن، جهان اسلام را از دانش و ایمان سرشار ساخته بودند. پدر و مادر وی که دوست داشتند فرزندشان با تربیت صحیح بزرگ شود، با وجود کارهای طاقت فرسای زندگی از رشد معنوی علامه مجلسی غافل نبودند. آنان می خواستند از عطر گلی که در بوستان محبت آن دو، پرورش می یابد، فضای زندگی مسلمانان معطر شود. آری، سرانجام این آرزو محقق شد و محمدباقر مجلسی از چهره های درخشان جهان اسلام گردید.

قهرمان عرصه سیاست
علامه مجلسی نه تنها در میدان تحقیق و تدریس سرآمد عصر خویش بود، بلکه در عرصه سیاست نیز خوش درخشید، به گونه ای که می توان گفت او قهرمان عرصه سیاست است، اما به سبب کینه ورزی و دشمنی مستشرقان و روشن فکران مزدور اجانب، گم نام مانده و مورد ستم قرار گرفته است. او پس از فوت مرحوم ملامحمدباقر سبزواری در سال 1090 ه ق به منصب شیخ الاسلامی دست یافت و در این مسند خدمات بسیاری را در زمینه های مختلف سیاسی و اجتماعی به ایران و مسلمانان نمود. بزرگ ترین کار علامه مجلسی در صحنه سیاست که به سود مکتب اهل بیت تمام شد مبارزه با افراد صوفی مسلک بود. علامه قدرت صوفیان را در ادارات دولتی محدود کرد و سلطان حسین، شاه وقت، را ترغیب کرد که فرمانی برای طرد صوفیان از شهر امضا کند.

غروب ستاره
علامه مجلسی، این فقیه فرزانه و ستاره پرفروغ آسمان علم و فقاهت، سرانجام در 27 رمضان 1111 ه .ق دار فانی را وداع گفت و روح ملکوتی اش به سوی خدا پرواز کرد و به رضوان و لقای معبود یگانه شتافت. پیکر پاکش در فضایی آکنده از غم و آه، بر دوش هزاران نفر از شیفتگان راهش تشییع گردید و در کنار مسجد جامع اصفهان و جنب مدفن پدر بزرگوارش، مولا محمدتقی مجلسی، به خاک سپرده شد.

پناهی مطمئن

علامه مجلسی، روحانی ای بود که نگاهش تا اعماق جان نفوذ می کرد. او پناهی مطمئن برای بی پناهان و قشر مستضعف جامعه بود. در سختی ها یاور بود و در عبور از گذرگاه های سخت و پرپیچ و خم، چراغی روشنگرِ راه مردم مسلمان و با ایمان. او فرزانه دوران بود و به تاریخ ایران اوراق زرینی از دانش و فضیلت و مبارزه و سرافرازی هدیه کرد. نگاهش همیشه آکنده از زلال دوستی و عطوفت بود و کلامش رهگشا و فرح بخش. روح مطهرش سیراب از جذبه های الهی، و راهش مستدام باد.

 

در تقویم روزشمار ایران روز ۳۰ مرداد ماه به نام روز بزرگداشت علامه مجلسی نام‌گذاری شده و هر ساله مراسمی به این منظور برگزار می‌گردد.