از امام صادق (ع) نقل شده است که ایشان فرموده اند: عطسه فراوان، شخص را از چند چیز در امان می دارد: نخستین آن ها جذام، دوم بادهای بدخیمی که در سر و صورت وجود دارد یا به وجود می آید، سوم ایمنی از ریزش آب ریزی از چشم، و چهارم گرفتگی بینی را باز می نماید (مکارم الاخلاق، ج2: 165)،

و همچنین به نقل از خدمتکار امام عسگری (ع) آمده است که: یک شب پس از میلاد صاحب الزمان (عج)، هنگامی که به حضور ایشان رسیدم و نزد امام عطسه ای کردم، ایشان به من فرمودند: خداوند تو را رحمت کند.
از این دعا شادمان شدم. پس به من فرمودند: آیا به تو درباره ی عطسه، مژده ای دهم؟ عرض کردم: بله سرورم.
ایشان فرمودند: همانا آگاه باش که عطسه نمودن به معنای در امان بودن از مرگ، تا سه روز است. (کمال الدین: 430)

علاوه بر این از امام رضا (ع) در باب حکمت عطسه نقل شده است که ایشان فرموده اند: بدان که علت عطسه آن است که خداوند چون به بنده ای نعمتی دهد و آن بنده سپاسگزاری بر آن را فراموش نماید، خداوند بادی بر او چیره می سازد که در تن وی می چرخد و سرانجام از بینی او خارج می گردد و آن شخص، خداوند را بر آن عطسه، سپاس می گوید (با گفتن الحمدالله پس از عطسه) و خداوند متعال این سپاس گفتن را سپاس آن نعمت قرار می دهد.

(الفقه المنسوب للامام الرضا: 391؛ دانشنامه احادیث پزشکی، ج1: 337، 339)