کاش از انگشتهاي دستمان ياد ميگرفتيم
يکي کوچک، يکي بزرگ
يکي بلند و يکي کوتاه
يکي قوي تر و يکي ضعيف تر
اما هيچکدام ديگري را مسخره نميکند
هيچکدام ديگري را له نميکند
و هيچکدام براي ديگري تعظيم نميکند
آنها کنار هم يک دست ميشوند و کار ميکنند
چرا ما انسانها اگر از کسي بالاتر بوديم,لهش ميکنيم و اگر از کسي پايينتر بوديم او را ميپرستيم
شايد بخاطر همينکه يادمان باشد، نه کسي بنده ماست، نه کسي خداي ما، خداوند انگشتهاي ما را اينگونه آفريد
آري،بايد باهم باشيم و کنار هم
آنگاه لذت يک دست بودن را ميفهميم