وقتي اسامي را استاد مي خواند، به اسم راحله كه رسيد گفتند: غايب
گفتم! استاد ايشان حاضرند و ماغايب
آري ما غايبان اربعينيم.
صداي پاي زائران بر قلبم
نشسته و دلم را به مهماني حسين(عليه السلام) مي برد تا جايي كه اشك امانم نمي دهد.
كاش چشم هايم را زير پاي زائران متبرك مي كردم تا به تو مي رسيدم
يا حسين كاش اين راه پر انتظار را
زينب گويان در كنار زائران مي پيمودم ودر اين حسرت
بغض آلود چشم انتظار دعوتت نبودم يا حسين براستي كه تو منزهی
از كوتاهي در ميزباني و اين من جامنده را كه با كوتاهی
خويش ماندن را
برگزيده ام پذيرا بوده و مرا نيز اربعيني به شمار خواهي آورد. الهام رزاقی