عجب و خودپسندى عبارت است از اينكه انسان خود را صاحب كمالات ببيند, آن كمالات را نيز از خود بداند, و به وجود اين كمالات در ديگران توجه نداشته باشد و بدين خاطر در نفس خودش احساس رضايتمندي از خود نمايد و به خود ببالد و در نتيجه فراموش نمايد كه او از خودش هيچ ندارد و همه چيزش از خدا است.
«عجب» به معناى «خوب انگاشتن» نفس است، بدون آن كه شخص توجه به غير داشته و خود را از ديگران برتر بيند.
عجب بزرگداشت خود به لحاظ نعمت و فراموش كردن منعم است, در حالي كه انسان مي داند با همه كمالاتي كه ممكن است داشته باشد در مقابل عظمت هستى و كمالات آن، سرسوزنى هم به حساب نمى ‏آيد.