وقتی خداوند همه حجاب ها را از دیده حضرت ابراهیم(ع) برداشت، ابراهیم باطنِ آسمان ها و زمین، و آنچه در آن بود را مشاهده كرد، مرد و زنى را در حال زنا ديد. همان لحظه نفرين كرد، پس هر دو هلاك شدند.
سپس دو نفر ديگر را در آن حال ديد، باز نفرين كرد هر دو نابود شدند.
وقتی دو نفر ديگر را در آن حال ديد و خواست نفرين كند، به او وحى شد: ابراهیم! نفرين خود را از بندگان من بردار. يقيناً من آمرزنده و مهربان و بردبارم. گناهان بندگانم به من ضرر و زيان نمى رساند، همانطور كه طاعتشان به من سود نمى دهد.
من با بندگان گناهکارم يكى از سه كار را انجام مى دهم:
1- يا توبه مى كنند و من توبه آنان را مى پذيرم و گناهانشان را مى آمرزم و عيوبشان را مى پوشانم.
2- يا فعلاً عذابشان نمی کنم. چون مى دانم از نسل آنها فرزندانى مؤمن به وجود مى آيد. پس با والدین ناسپاسشان مدارا مى كنم تا مؤمنان از نسل آنان به دنيا آيند. وقتى مؤمنان به دنيا آمدند، در صورتى كه پدر و مادرشان هنوز توبه نكرده باشند عذاب را بر آنان جاری می کنم.
3- و اگر هیچکدام نبود، آن عذابی که در آخرت براى آنان آماده كرده ام، از آنچه تو براى آنان مى خواهى بزرگ تر و شدیدتر است.
اى ابراهيم! مرا با بندگان خود تنها بگذار! كه من بردبار و دانا و حكيمم. به دانايى خود زندگى آنان را تدبير مى كنم و قضا و قدرم را بر آنان جارى مى سازم.

منبع: تفسير برهان، ذيل آيه شريفه 75 انعام، حديث 9