رازنماز

با این همه شرایطى كه براى قبولى عبادت و نماز است، باید مراقب بود نماز بى فایده و پرستش بى خاصیت نداشته باشیم. صِرف انجام تكلیف، كافى نیست، باید چنان انجام وظیفه كرد، كه صاحب فرمان كه خداوند است، بپذیرد.

على علیه السلام مى‏ فرماید:
«كُونُوا عَلى‏ قَبُولِ الْعَمَلِ اَشدَّ عنایتاً مِنْكُمْ عَلَى الْعَمَلِ» (بحارالانوار، ج71، ص173) بیشترین توجه شما، به قبولى عمل باشد، نه اصل عمل!

با این حساب، از كجا مى‏ توان فهمید كه طاعتمان را خدا پذیرفته است؟

امام صادق علیه السلام نشانه آن را چنین بیان مى ‏كند:
«مَنْ اَحَبَ اَنْ یَعْلَمَ اَقُبِلَتْ صَلوتُهُ اَمْ لَمْ تُقْبَلْ فَلْیَنْظرْ هَلْ مَنَعَتْهُ صَلوتُهُ عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْكَرِ؟ فَبِقَدْرِ ما مَنَعَتْهُ قُبِلتْ مِنْهُ» (بحارالانوار، ج82، ص198)
هر كه مى‏خواهد بداند آیا نمازش پذیرفته شده یا نه، ببیند آیا نمازش، او را از گناه و زشتى بازداشته است؟ به هر مقدار كه نمازش، مانع گناه و منكر شود، نمازش قبول شده است.

« کتاب راز نماز، محسن قرائتی»