پس از دریافت نامه های کوفیان توسط امام حسين(ع) مبنی بر دعوت کوفیان و درخواست از آن حضرت(ع) به جهت رفتن به كوفه و برعهده گرفتن رهبري قيام بر ضد يزيد بن معاويه، امام حسین(ع)، پسرعمويش مسلم بن عقيل علیه‌السلام را در پانزدهم رمضان عازم کوفه کرد و به این ترتیب مسلم از مكه خارج گرديد و از آن جا به مدينه منوره رفت و پس از تجديد ديدار با خانواده خويش و زيارت قبر شريف پيامبر(ص) و وداع با آن مضجع مطهر به سوي كوفه حركت كرد و در همچین روزی یعنی پنجم شوال همان سال وارد شهر عظيم كوفه گرديد.

او ابتدا در خانه مختار بن ابي‌عبيده ثقفي كه از شيعيان مبارز و از مخالفان سرسخت بني‌اميه بود، سكونت گزيد.

شيعيان مخلص و انقلابيون كوفه كه از حضور مسلم بن عقيل(ع) به عنوان نماينده و سفير امام حسين(ع) در اين شهر آگاه شدند، دسته دسته به سوی او شتافته و به وي خيرمقدم گفتند. هنگامي كه گروهي از آنان در حضور مسلم علیه‌السلام اجتماع مي‌كردند، وي نامه امام حسين(ع) را براي آنان مي‌خواند و مردم به خوبي گوش فرا داده و از شوق ديدار قريب الوقوع آن حضرت(ع)، گريه مي‌كردند.

پس از آمادگي نسبي مردم مسلم بن عقيل از آنان براي امام حسين(ع) بيعت گرفت و تعداد هيجده هزار تن از انقلابيون كوفه در نخستين روزهاي ورود مسلم با وي بيعت كردند. مسلم نامه‌اي به محضر امام حسين(ع) نوشت و آن حضرت(ع) را از وضعيت كوفه و بيعت مردم با وي، باخبر گردانيد و از امام حسين(ع) درخواست نمود كه به سوي كوفه حركت كند تا شخصاً رهبري مردم را برعهده گيرد.

از آن سو هواداران بني‌اميه و طرفداران يزيد بن معاويه، همانند عبدالله بن مسلم حضرمي، عماره بن عقبه و عمر بن سعد كه از صاحب نفوذان كوفه بودند، براي يزيد بن معاويه نامه‌هايي به شام ارسال كرده و او را از وضعيت كوفه و بيعت شيعيان با مسلم بن عقيل(ع) آگاه نمودند و از وي درخواست كردند كه به جاي نعمان بن بشير، عامل وي در كوفه كه با قيام مسلم بن عقيل(ع) برخورد جدي نمي‌كند، شخص ديگري بفرستد كه داراي عزمي قوي و اراده‌اي راسخ باشد و در برخورد با مخالفان حكومت، شدت و خشونت به خرج دهد.

يزيد بن معاويه پس از مطالعه نامه هواداران خود در كوفه و مشورت با سرجون مسيحي، تصميم گرفت عبيدالله بن زياد عامل خويش در بصره را با حفظ سمت به حكومت كوفه نيز منصوب كند تا با قساوت و شدتي كه در وي وجود دارد، قيام مسلم بن عقيل علیه‌السلام و شيعيان و محبان اهل بيت(ع) را در كوفه سركوب كند.

منابع :

۱)وقايع الأيام شیخ عباس قمی، ص۶۹

۲)الارشاد شیخ مفید، ص۳۸۱