ای فرزندم …

ای فرزندم . . . از وصیّت های من که در آستانه مرگ و نفس های آخر را می کشم به تو که از نعمت جوانی برخورداری آن است که . . .
دوستان خویش را از اشخاص وارسته و متعهد و متوجه به معنویات و آنان که به حب دنیا و زخارف آن گرایش ندارند و از مال دنیا به حد کفایت و حد متعارف پا بیرون نمی گذارند و مجالس و محافلشان آلوده به گناه نیست و از اخلاق کریمه برخوردارند انتخاب کن که تاثیر معاشرت در دو طرف صلاح و فساد اجتناب ناپذیرند.
سعی کن از مجالسی که انسان را از یاد خدا غافل می کند پرهیز نمایی که با خو گرفتن با این مجالس ممکن است از انسان سلب توفیق شود که خود مصیبتی است جبران ناپذیر .

بخشی از نامه عرفانی امام خمینی(ره) به فرزندش