(( و اذا اذقنا الناس رحمه فرحوا بها و ان تصبهم سییه بما قدمت ایدیهم اذا هم یقنطون ))
( روم/36 )

(( چون مردم را رحمتی بچشانیم، بدان شاد می گردند و چون به آن چه دستاورد گذشته آنان است صدمه ای به ایشان برسد، ناگاه نومید می شوند.))

نکته اینکه مومنان کسانی هستند که نه به هنگام نعمت گرفتار غرور می شوند و نه به هنگام مصیبت، گرفتار نومیدی، نعمت را از جانب خدا می دانند، و مصیبت را آزمون دانسته و صبر می کنند.