بيست سال پيش از واقعه كربلا، اميرمؤمنان علي (عليه‏ السلام) در جريان جنگ صفّين به قلمرو كربلا رسيد … آنگاه در آن‏جا بسيار اشك ريخت و ناله كرد و با صداي بلند به ابن_عباس فرمودند: اگر تو مي‏دانستي اين جا چه سرزميني است و چه حادثه‏اي در آن رخ خواهد داد، تو نيز مانند من مي‏گريستي! 

سپس آن حضرت ( عليه‏ السلام ) ظاهراً مقدار قابل توجهي نماز در كربلا خواندند؛ هر چند ابن‏ عباس بيان نكرده كه آن حضرت چقدر نماز گزاردند. اميرمؤمنان (عليه‏ السلام) در كربلا فرمودند: 

«مُناخ ركاب و مصارع عشّاق شهداء»[1]؛ «اين‏جا آرامگاه مردان الهي است كه در راه رضاي خدا قيام مي‏كنند و شربت شهادت مي‏نوشند و در همين‏جا دفن مي‏شوند».

امام حسين (عليه‏السلام) نيز روز دوم محرّم كه وارد كربلا شدند و به ايشان گفته شد كه اين سرزمين نينوا و كربلاست، آن حضرت (عليه‏السلام) فرمودند: 

پياده شويد كه اين‏جا همان سرزميني است كه به ما وعده داده‏اند؛ همان‏جايي كه خون ما را مي‏ريزند و سر اطفال ما را مي‏بُرند و خيمه‏ها را غارت مي‏كنند؛ 

«قفوا و لا تبرحوا و حطوا و لا ترحلوا فهيهُنا و الله محطّ رحالنا و هيهنا و الله سفك دمائنا و هيهُنا و الله تسبي حريمنا و هيهُنا و الله محلّ قبورنا وهيهنا و الله محشرنا و منشرنا و بهذا وعدنى جدى رسول الله (صلي الله عليه و آله و سلم) و لا خلاف لوعده»[2].

 امام حسين (عليه‏السلام) در نامه‏اي به بني_هاشم و براي مردم مدينه چنين مرقوم فرمودند: 

«بسم الله الرحمن الرحيم. من الحسين بن على (عليهماالسلام) إلي بنى هاشم. امّا بعد، فإنّه من لحق بى منكم أُستشهد معى و من تخلّف لم يبلغ الفتح. و السلام » [3]؛ 

«هركس به من ملحق شود، در كربلا شهيد مي‏شود و هر كس به من ملحق نشود و به راه من احترام نگذارد، پيروزي را ادراك نخواهد كرد»؛ يعني راه خداست كه به پيروزي ختم مي‏شود و با موفقيت همراه است و هر راهي غير از صراط مستقيم الهي، كژراهه است و با پيمودن طريق معوّج نيل به مقصد صحيح و شهود مقصود كامل، ميسور نخواهد بود.

[1] ـ بحارالأنوار، ج 41، ص 295. 

[2] ـ نورالثقلين، ج 4، ص 221. 

[3] ـ بحارالأنوار، ج 42، ص 81.

حضرت آيت الله #جوادی-آملی مدظله العالی

شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی ص 211