باید جوری بشم که صاحب خانه خوشش بیاید،  آخر به ما گفته اند این جا مکتب امام زمان (عج) است.

سعی کردم و می کنم که روی خودم کار کنم تا به دل صاحب خانه بنشینم.

خواستم به دلش بنشینم که دیگر مجبور به تحمل جمعه های دلگیر نباشم.

آخر می گویند اگر عصر جمعه ها امام زمان(عج) از ما و اعمال ما ناراضی باشند دل مل نیز عصر جمعه ها می گیرد.

البته این دلگیری قصه ای دارد که فقط باید امام بیاید و قلب های عاشق آرام گیرد. ان شالله که البته ما هم باید قطره ای از اقیانوس باشیم و زمینه ای را مهیای آمدن یار کنیم.

شاید من اول راه خیلی خودم را دست بالا گرفته باشم، اما چه کنم که دلم به این جور حرف ها میان خود و امام (صاحب خانه) خوش است.

به هر حال پای بند حوزه شدم البته ناخواست، چون بند دلم دست خودم نبود.

تا بشوم طلبه مکتب امام زمان(عج) که فردا نگویم، امام شرمنده…

معصومه محمودی

صفحات: 1· 2