روزی امام سجاد (علیه السلام) به اصحاب خود فرمودند آیا می دانید سبب بودن کبوتران در کعبه چیست؟
گفتند نه یا بن رسول الله، شما بفرمائید.

حضرت علت را فرمود که در زمان قدیم مردی بود که خانه ای داشت و در میان آن خانه، درخت نخلی بود و کبوتری در شکاف آن آشیانه کرده بود.
پس هر وقت جوجه می گذارد، آن مرد بالای نخل می رفت و جوجه های آن را می گرفت و می کشت.
مدتی بر این منوال گذشت.
سپس آن کبوتر از دست آن مرد به خدا شکایت کرد.
به آن کبوتر گفته شد این مرتبه که می آید جوجه های تو را بردارد، از درخت می افتد و می میرد.

بار دیگر که کبوتر جوجه گذارده بود، یک روز دید آن مرد بالای درخت رفت.
کبوتر ایستاد ببیند چه می شود.
وقتی آن مرد بالای درخت رفت، صدای سائل و محتاجی از در خانه بلند شد.
پایین آمد و به او چیزی داد و برگشت بالای درخت و جوجه های کبوتر را برداشت و کشت و به او آسیبی نرسید.
کبوتر به خدا نالید و گفت خدایا، پس وعده ای که به من داده بودی چه شد؟
به او گفته شد که این مرد، جان خود را به واسطه آن صدقه ای که داد خرید و بلا از او دفع شد اما ما به همین زودی نسل تو را زیاد می کنیم و جایی تو را مسکن می دهیم که هیچ کس نتواند تا روز قیامت آزاری برساند.
خداوند آنها را در خانه کعبه منزل داد و در امن و امان قرار داد و کسی نتوانست آنها را صید و شکار کند.

منبع: داستان هایی از خدا، نوشته احمد میر خلف زاده و قاسم میرخلف زاده، جلد ۱