آتش و آب و آبرو با هم
هر سه گشتند در سفر همراه

عهد كردند هر يكى گم شد
با نشانى ز خود شود پيدا

گفت آتش به هر كجا دود است
ميتوان يافتن مرا آنجا

آب گفتا نشان من پيداست
هر كجا باغ هست و سبزه بيا

آبرو رفت و گوشه اى بگرفت
گريه سر داد، گريه اى جانكاه

آتش آن حال ديد و حيران شد
آب در لرزه شد ز سر تا پا

گفتش آتش كه گريه ى تو ز چيست؟
آب گفتا بگو نشانه، چو ما

آبرو لحظه اى به خويش آمد
ديدگان پاک كرد و كرد نگاه

گفت محكم مرا نگه داريد
گر شوم گُم نميشوم پيدا…