حقيقت توبه، پشيماني قلبي است؛

پشيماني که در عمل خود را نشان مي‏‌دهد که مهم‏ترين نمُود آن انجام واجبات و تدارک و قضاي آن چه عمل نشده و ترک محرّمات است. با همين مقدار توبه تحقق پيدا مي‏کند.