اراده خداوند از روزه، تنها پرهیز از خوردن و آشامیدن نیست، بلکه اراده او از واجب نمودن روزه آن است که شخص روزه‌دار، از همه محرمات و امیالی که مانع انجام وظیفه در دل شرایط است، چشم‌پوشی نماید. چنان‌چه امیرالمؤمنین(ع) فرمودند:
لَیْسَ الصَّومُ الْاِمْساکَ عَنِ الْمَأکَلِ و الْمَشْرَبِ الصُّومِ الْاِمساکُ عَنْ کُلِّ ما یَکْرَهُهُ اللهُ سُبحانَه (شرح‏ نهج‏ البلاغه، ج20، ص299)
«روزه، خودداری از خوردن و آشامیدن نیست، بلکه امساک از تمامی اموری است که نزد خداوند ناپسند است». و در جایی دیگر فرمودند:
صَوْمُ النَّفسِ عَنْ لَذّاتِ الدُّنیا أَنْفَعُ الصّیامِ (غررالحکم، ص 176)
«باز داشتن نفس از لذتها (و دلخواه‌های) دنیوی، سودمندترین روزه‌هاست».
در علت وجوب روزه روایت شده است: هنگامی که آدم(ع)، با ترک ولایت، استعمال حسد نموده و از شجره منهیه، تناول کرد
بَقِیَ فِی بَطْنِهِ ثَلَاثِینَ یَوْماً فَفَرَضَ‏ الله عَلَى ذُرِّیَّتِهِ ثَلَاثِینَ یَوْماً الْجُوعَ وَ الْعَطَشَ (الفقیه، ج 2،ص74)
«آثار آن سی روز در شکمش باقی ماند. از این جهت خداوند سی روز گرسنگی و تشنگی را بر فرزندان آدم واجب گرداند». لذا آدم به گرفتن روزه مکلف گردید تا اراده خداوند از روزه که چشم‌پوشی از امیال نفسانی و نسبت دادن گناه به این امیال است، آشکار شود.