خداوند در آیه 183 سوره بقره می‌فرمایند: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، روزه داشتن بر شما مقرر شد، هم‌چنان که بر کسانی که پیش از شما بوده‌اند مقرر شده بود، تا پرهیزگار شوید». جمعى در تفسیر این جمله (لَعَلَّکُم تَتَّقُّون) از آیه شریفه، گفته ‏اند که: به کمک برنامه انسان‌ساز روزه، از گناهان دورى جویید؛ و دسته‏اى دیگر گفته ‏اند: منظور این است که با روزه ‏گرفتن، در صف پرواپیشگان قرار گیرید؛ چرا که روزه، مؤثّرترین برنامه‏اى است که انسان را از گناه و زشتى بازمى‏ دارد، همانگونه که از پیامبر (ص) نقل کرده ‏اند که: امّت من با روزه گرفتن، بر هوا و هوس خویش چیره مى ‏شوند و به سراغ کارهاى ناروا نمى‏ روند.
انسان افزون بر جنبه مادى و جسمى، داراى بُعد معنوى و روحى هم هست و هر کدام در رسیدن به کمال مطلوب خود، برنامه هاى ویژه را نیاز دارند، یکى از برنامه‌ها براى تقویت و رشد بُعد معنوى، تقوا و پرهیزگارى است، یعنی انسان باید هواى نفس خود را مهار کند و موانع رشد را یکى پس از دیگرى بردارد و خود را سرگرم لذت‌ها و شهوات جسمى نکند و همان‌گونه که از آیه فوق استنباط می‌شود، یکی از راه‌های رسیدن به تقوا و پرهیزگاری در جهت نیل به تقرّب الهی همان روزه‌داری است.