کسی که به خالق و مخلوق متیقن و معتقد باشد، و با انبیا و اوصیا – صلوات اللّه علیهم – جمیعا مرتبط و معتقد باشد، و توسل اعتقادی و عملی به آنها داشته باشد، ومطابق دستور آنها حرکت و سکون نماید، و در عبادات، قلب را از غیر خدا خالی نماید، و فارغ‌القلب نماز را که همه چیز تابع آن است انجام دهد، و با مشکوکها تابع امام عصر –عجل اللّه له الفرج – باشد، یعنی هر که را امام مخالف خود می‌داند با او مخالف باشد، و هر که را موافق می‌داند با او موافق،[و] لعن نماید ملعون او را، و ترحم نماید بر مرحوم او ولو علی سبیل الاجمالی، هیچ کمالی را فاقد نخواهد بود و هیچ ورز و بالی را واجد نخواهد بود.
نامه‌های عرفانی/ علی محمدی: دفتر نشر معارف 1386