جثه‌اش خيلي كوچك بود. اوايل كه توي سنگر مي‌خوابيد،

بعضي شب‌ها توي خواب و بيداري مي‌گفت: «ماماني! آب… ماماني! آب…»؛

بچه‌ها مي‌خنديدند و يك ليوان آب مي‌دادند دستش.

صبح كه بيدار مي‌شد و بچه‌ها جريان را مي‌گفتند، انكار مي‌كرد.