یکی از مواردی که موجب شده اکثر ما بندگان غرق در مسائل دنیوی شویم این است که آیات قرآن را به فراموشی سپرده ایم و یادمان رفته خداوند چگونه در تک تک آیات برنامه زندگی برای ما مشخص کرده و در برخی موارد علاوه برانذار، بشارت های خوب و بدی برای بندگان به فراخور حال آن ها در دنیا و ارتکاب اعمالشان دارد.

یکی از آیات آیه 14 سوره فجر است که خداوند فرمود: «اِنَّ رَبَّکَ لَبِالمِرصَاد» به درستیکه پروردگارت در کمینگاه است. می باشد که امام صادق(علیه السلام) درباره این آیه فرمودند: کمینگاه، پلی است بر صراط که از آن نگذرد بنده ای که بدهکار دیگران است و حقوق مردمان در گردن اوست.

شاید به تعبیری اموال که از دیگران به دوش ماست سبب این آیه است ولی کمی فکر کنیم مال دنیوی قابل جبران است اما آنچه که برگشت ناپذیر است اعمال انسان است و حقوقی که در زنده بودن خود رعایت نکرده ظلمی که به دیگران کرده و حقی که از دیگران ضایع نموده و فراموش کرده که خدا در کمینگاه است. اگر یک نفر بداند در چند فرسخ از او دورتر تله ای یا کمینی برایش نهاده اند مسیر را عوض می کند یا اصلا در برخی موارد طی مسیر را منحل می کند تا اطمینان حاصل کند که مسیر امن است. در حالی که در زندگی هنگام انجام اعمال توجهی به کمین گاه ها ندارد، این در حالی است که فرسخ ها دور نیست هر آن به وسیله مرگ امکان عدم بازگشتش وجود دارد، گناه و حرص سبب شده فراموش کند. ظلم به دیگران عاقبتی دارد که جبران ناپذیر است.

بنده ای که مظلوم واقع می شود اگر گله و شکایت نزد مولی خود ببرد، مولی حق او را باز خواهد گرفت به هر نحوی که شده و اختیاری جهت بخشش ندارد، مگر بنده راضی شود، پس حقوق الناس جبران کردنشان کاری بس دشوار می باشد، بدانیم هرکاری که می کنیم امکان ظلم به دیگران در آن وجود دارد یا نه ، اگر هست کمین گاه خداوند را فراموش نکنیم و بکوشیم بنده ای باشیم که علاوه بر رضایت خداوند به فکر راضی کردن بندگان با احیاء حقوقشان باشیم، تا به سبب ظلمی که با ضایع کردن حقوق آنان مرتکب شدیم آخرت خود را ویران نسازیم، چرا که شاید خداوند از حقوق خود به دلیل مرحمت و لطفی که به بندگانش دارد بگذرد ولی از حقوق دیگران و عدم توجه به آن نخواهد نخواهد گذشت که یکی از مصادیق همین حق الناس ظلم به دیگران است، چیزی که به تعبیر دیگر ستم کردن است به هر نحوی که سبب شود حقی از بنده ضایع شود حتی به اندازه یک ارزن.
این را بدانیم هر کس به دیگران ستم کند خود در آن ستم گرفتار خواهد شد، ستم به دیگران مصادیقی دارد یا ستم در مال است مانند : ضایع کردن حق یک کارمند یا زیر دست یا ستم به فرزند است مانند: نهادن نام زشت و بی معنا بر وی یا مواردی اینچنین که حقی از کسی ضایع می شود.
فقط این را بدان که خداوند در حق بندگان خود با کسی لطف و مدارا ندارد و شخص ظالم و ستمکار را به نحوی دچار زیان می کند که نتیجه ستم خود را ببیند و بداند حقوق مردم بازیچه هوسرانی و بی مبالاتی او نیست که هرکاری خواست انجام دهد و ضرری هم به او نرسد، خیر خداوند تقاص این بنده مظلوم درمانده که کسی را جز خدا ندارد از ظالم خواهد ستاند هم در دنیا و هم آخرت، پس دوری کنیم از این حق الناس عظیم که همانا ظلم به بندگان خدا ظلم در حق خداوند و خودمان است و سبب نابودی خودمان می باشد.