وقتى صداى نقاره غروب‏هاى صحنت قدم‏هایم را میخکوب می ‏کند، فریاد رضا رضا را در متن موسیقى محزون می‏ شنوم و بغض شکسته‏ام را تقدیم دیدارت می ‏کنم.
امام رضا جان! دانه کدام انگور جرئت یافت که طعم ذلت مأمون را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر و لبخند خویش بنا کنى؟
امروز، تنها نه خیابان‏هاى خراسان که تمام رگ‏هاى عاشقانت، به گلدسته و رواقت ختم می شود.
خاطره سوزاندن جگرت، تا قیامت از ذهن خاک خراسان بیرون نمی رود.
آهوى دلم دوان دوان می ‏آید
تو آن جگرسوخته‏اى که آب را به زائرانش هدیه می ‏کند؛ زیرا اولاد على علیه السلام از عزیزترین‏هاى خود می ‏بخشیدند و من در صحن تو، به دنبال اشاره‏هایى می ‏گردم که با آن حرف می ‏زنى؛ مثل پرواز همان کبوتران که با گندم‏هاى محبت تو، عمرى است اسیر رهایى در آسمان همجوار تواند.
هر روز به شوق تکرار خاطره تو و آهو، آهوى دلمان از هر جا رمیده می ‏شود؛ دوان دوان در سایه تو مأوا می ‏گیرد تا دست تو، مثل ابرى سخاوتمند، بر نیازش ببارد؛ پس اشتیاق تند ما را مجاب کن یا على بن موسى الرضا!