۱- عزاداری بنی‌هاشم در ماتم سیدالشهدا(ع)

- از امام صادق(ع) روایت شده است: «پس از حادثه عاشورا هیچ بانویی از بانوان بنی‌هاشم، سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانه هیچ‌یک از بنی‌هاشم دودی که نشانه پختن غذا باشد، بلند نشد تا آن‌که ابن‌زیاد به هلاکت رسید. ما پس از فاجعه خونین عاشورا پیوسته اشک بر چشم داشته‌ایم»
(امام حسن و امام حسین (ع)، ص541)

۲- عزاداری امام سجاد(ع)

- حزن امام سجاد(ع) بر شهادت حضرت امام حسین(ع) به صورتی بود که دوران زندگی ایشان، همراه با اشک بود. عمده اشک آن‌حضرت بر مصایب سیدالشهداء(ع) بود و آن‌چه بر عموها، برادران، عموزاده‌ها، عمه‌ها و خواهرانش گذشته بود؛

تا آن‌جا که وقتی آب می‌آوردند تا حضرت میل کند، اشک مبارک‌شان جاری می‌شد و می‌فرمودند: چگونه بیاشامم در حالی‌که پسر پیامبر را تشنه کشتند؟ (بحارالانوار/44/541) و می‌فرمودند: «هرگاه شهادت اولاد فاطمه زهرا(س) را به یاد می‌آورم گریه‌ام می‌گیرد». (خصال/1/131)
امام صادق(ع) به زراره فرمودند: «جدم علی‌بن الحسین(ع)، هرگاه حسین‌بن علی(ع) را به یاد می‌آورد، آن‌قدر اشک می‌ریخت که محاسن شریفش پر از اشک می‌شد و بر گریه او حاضران گریه می‌کردند»
(بحارالانوار/45/702)

۳- عزاداری امام محمدباقر(ع)

- امام محمدباقر(ع) در روز عاشورا برای امام حسین(ع) مجلس عزا برپا می‌کردند و بر مصایب آن‌حضرت گریه می‌کردند. در یکی از مجالس عزا، با حضور امام محمدباقر(ع) کمیت شعر می‌خواند، وقتی به این‌جا رسید که: «قتیل بالطف»، امام محمدباقر(ع) گریه زیاد کرده، فرمودند: «ای کمیت اگر سرمایه‌ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می‌بخشدیم، اما پاداش تو همان دعایی است که رسول‌خدا(ص) درباره حسان‌بن ثابت فرمودند که همواره به جهت دفاع از ما اهل‌بیت(ع)، مورد تأیید روح‌القدس خواهی بود»
منبع : مصباح المتهجد ، ص317 .