عبادت 70 بخش است و برترین آن‌ها طلب حلال و به دنبال روزی رفتن است.پیامبر اکرم(ص)
منبع: وسائل الشیعه، ج12، ص 11، به نقل از پرتوی از اسرار نماز، محسن قرائتی

رسول خدا(صلى الله علیه و آله و سلم)در وصیت هایى که به على (علیه السلام ) نمودند مى فرمایند:
اى على : دوازده چیز را سزاوار است بر سر سفره رعایت کنند:
1. شناختن غذا (حلال یا حرام )
2. بسم الله گفتن
3. شکر خدا
4. رضایت به تقدیر الهى
5. بر پاى چپ تکیه کردن
6. با سه انگشت خوردن ( لقمه کوچک برداشتن )
7. از دم دست خوردن
8. لیسیدن انگشت
9. لقمه کوچک برداشتن
10. خوب جویدن
11. به این و آن کم نگاه کردن
12. شستن هر دو دست
(کتاب نصایح - سخنان چهارده معصوم - هزار و یک سخن : ص 233)

ما چقدر این آداب رو رعایت می کنیم ؟

قنوت امشب زهرا فقط شده مادر
به روی سینه مادر نهاده سر، کوثر
الهی مادر یاسم غریب می میرد
غریب بود و غریبانه جان دهد آخر

وفات حضرت خدیجه (س) تسلیت باد.

- نمونه‌ی بارز بخشندگي و سخاوت خديجه (سلام الله عليها) از همان زماني كه اين پيوند مقدس شكل گرفت بيشتر به چشم می‌خورد، مخصوصاً آنجايي كه به ورقه گفت: هرچه در دست من است از مال و عبد هبه كردم به محمد، هر طور که مي خواهد تصرف كند، پس ورقه فرياد زد: اي جماعت عرب، خديجه (سلام الله عليها) خودش و مالش و بنده هايش و تمام آنچه كه در ملك اوست را به پيامبر هبه كرد.
- زهري می‌گوید: «خديجه (سلام الله عليها) به پيامبر صلی الله علیه و آله انفاق كرد، 40 هزار، 40 هزار» (1)

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

امام باقر(ع) از پیامبر اکرم(ص) نقل مى کند که فرمودند: هنگامى که روز قیامت فرارسد، براى رسولان و پیامبر(ص) منبرهایى از نور نصب مى شود و منبر من در قیامت بلندترین منبرهاست… . همچنین براى اوصیا، منبرهایى از نور نصب مى شود که منبر حضرت على(ع) از همه ارجمندتر است. همچنین براى فرزندان پیامبران منبرهایى از نور نصب مى شود که منبر امام حسن و امام حسین(ع) از همه ی آنها باشکوه تر است. آن گاه من و على(ع) و حسن و حسین(ع) به فرمان خدا خطبه می خوانیم. سپس منادى خدا، جبرئیل فریاد مى زند: «کجاست فاطمه دختر محمد(ص)؟ کجاست خدیجه دختر خویلد؟ کجاست مریم دختر عمران؟ کجاست آسیه دختر مزاحم؟ کجاست ام کلثوم مادر یحیى بن زکریا؟»

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

حضرت خدیجه علیها السلام نخستین زنی بود که به پیامبری حضرت محمد صلی الله علیه و آله ایمان آورد و اولین بانویی بود که همراه امام علی علیه السلام با پیامبر به نماز ایستاد و پیشانی بندگی بر خاک سایید. تاریخ نویسان از یکی از همسران پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله نقل کرده اند که می گفت: من همواره از علاقه پیامبر به خدیجه در شگفت بودم؛ چرا که حضرت بسیار از او یاد می کرد و اگر گوسفندی می کشت، به سراغ دوستان خدیجه می رفت و سهمی برای آنها می فرستاد. روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله در حالی که خانه را ترک می کرد، نام خدیجه را بر زبان آورد و از او تعریف کرد. کار به جایی رسید که صبر خویش را از دست دادم و با کمال جرأت گفتم: «وی پیرزنی بیش نبود و خدا بهتر از او را نصیب شما کرده است!» گفتار من چنان رسول خدا صلی الله علیه و آله را متأثر ساخت که آثار خشم و غضب در چهره ایشان ظاهر شد. در این هنگام رو به من کرد و فرمود: ابدا چنین نیست!… هرگز همسری بهتر از او نصیب من نشده است. خدیجه هنگامی به من ایمان آورد که همه مردم در کفر و شرک به سر می بردند. او ثروت خود را در سخت ترین لحظات در اختیار من گذاشت. خدا از او فرزندانی نصیبم کرد که به دیگر همسرانم نداد.»

اموال حضرت خدیجه علیها السلام به عنوان ابزاری مناسب از همان ابتدا در خدمت اسلام و پیشرفت آن قرار گرفت. جالب این که آخرین بخش از دارایی خدیجه توسط امیر مؤمنان (ع) در سفر هجرت به مدینه صرف شد .
پیامبراکرم صلی الله علیه و آله سه شبانه روز در غار ثور ماند، امیر مؤمنان (ع) نیز شبانه خود را به غار رساند و آذوقه و لوازم سفر را آورد. در آن جا حضرت به علی علیه السلام فرمود: امانت های زیادی نزد من است، به بالای ابطح (تپه ای در مکه) برو و صبح و شب با صدای بلند بگو: هر کسی نزد محمد امانت و یا ودیعه ای دارد بیاید و تحویل بگیرد. یا علی! بعد از این با هیچ حادثه ای ناگوار مواجه نخواهی شد تا این که نزد من برسی. امانت های مردم را آشکارا تحویل بده. ای علی! تو را سرپرست دخترم فاطمه قرار دادم و خدا را مراقب شما .

ادامه مطلب در صفحه بعد

صفحات: 1· 2

پیامبر پس از خدیجه تا آخر عمر خدیجه را فراموش نکرد و هر از چند گاهی از او تقدیر و تمجید می کرد. عایشه گفته است: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم از خانه بیرون نمی رفت مگر این که به نوعی از خدیجه یاد می کرد و از وی به نیکی ستایش می نمود. روزی او را به یاد آورد. رشک و حسد وجودم را فرا گرفت. گفتم آیا او بیش از یک پیرزن بود؟ خداوند زن بهتری به تو عطا فرموده است. پیغمبر خشمگین شد. آنگاه فرمود: سوگند به خدا، پروردگار بهتر از او را به من نداد. او به من ایمان آورد در هنگامی که مردمان به من کفر می ورزیدند؛ و از او به من فرزندانی عطا کرد در حالی که مرا از فرزندانِ دیگر زنان محروم نمود. عایشه گفت: با خود گفتم دیگر هرگز خدیجه را به بدی یاد نخواهم کرد.

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
إِنَّ اللّه تَعالى أَوحى إِلَىَّ أَن تَواضَعوا حَتّى لايَفخَرَ أَحَدٌ عَلى أَحَدٍ وَلايَبغى أَحَدٌ عَلى أَحَدٍ؛
خداى متعال به من وحى فرمود كه متواضع باشيد، تا هيچ كس بر ديگرى فخر نفروشد و احدى به ديگرى زورگويى و تجاوز نكند.
كنزالعمال، ج3 ص110، ح5722

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
ثَلاثَةٌ لايَزيدُ اللّه بِهِنَّ إِلاّ خَيرا: اَلتَّواضُعُ لايَزيدُ اللّه بِهِ إِلاَّ ارتِفاعا وَذُلُّ النَّفسِ لايَزيدُ اللّه بِهِ إِلاّ عِزّا وَالتَّعَفُّفُ لايَزيدُ اللّه بِهِ إِلاّغِنَىً؛
سه چيز است كه خداوند به سبب آنها جز بر خير و خوبى نمى افزايد: تواضع كه خداوند به سبب آن جز بلند مرتبگى نمى افزايد، شكسته نفسى كه خداوند به سبب آن جز عزّت نمى افزايد و مناعت طبع كه خداوند به سبب آن جز بى نيازى نمى افزايد.
بحارالأنوار، ج75، ص124، ح22

حضرت آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی به پرسشی درباره اولین کسى که از زیارت قبر پیامبر(ص) جلوگیرى کرد ،پاسخ گفته است.
به گزارش ادیان نیوز، حضرت آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی به پرسشی درباره اولین کسى که از زیارت قبر پیامبر(ص) جلوگیرى کرد ،پاسخ گفته است.
اولین کسى که از زیارت قبر پیامبر(ص) جلوگیرى کرد چه کسى بود؟
روزى مروان بن حکم دید که شخصى صورت خود را بر قبر پیامبر گذاشته است، با شتاب به ‏سوى او آمد و گردن او را گرفت، از جاى بلند کرد و گفت: می دانى چه می کنى؟ منظور وى این بود که چرا به زیارت سنگ و کلوخ آمده‏ اى! زائر که ابوایوب انصارى از صحابه پیامبر بود گفت: آرى، خوب می دانم که چه می کنم، من هرگز به زیارت سنگ نیامده‏ام، بلکه به زیارت پیامبر آمده‏ ام. از رسول‏ اللَّه(صلی الله علیه وآله) شنیدم که فرمود: بر دین خدا گریه نکنید، اگر متولیانش اهل بودند، و آنگاه که نا اهلان بر آن حکم راندند برایش بگریید. حاکم و ذهبى حدیث را صحیح می دانند.(1)،(2)
1. حاکم نیشابورى متوفى 405 در مستدرک، ج 4، ص 560. 8571 - حدثنا أبو العباس محمد بن یعقوب ثنا العباس بن محمد بن حاتم الدوری ثنا أبو عامر عبد الملک بن عمر العقدی ثنا کثیر بن زید عن داود بن أبی صالح قال : أقبل مروان یوما فوجد رجلا واضعا وجهه على القبر فأخذ برقبته و قال : أتدری ما تصنع ؟ قال : نعم فأقبل علیه فإذا هو أبو أیوب الأنصاری رضی الله عنه فقال : جئت رسول الله صلى الله علیه و سلم و لم آت الحجر سمعت رسول الله صلى الله علیه و سلم یقول : لا تبکوا على الدین إذا ولیه أهله و لکن ابکوا علیه إذا ولیه غیر أهله. هذا حدیث صحیح الإسناد و لم یخرجاه . تعلیق الذهبی قی التلخیص : صحیح.
(2). گردآوری از کتاب: پاسخ به شبهات در شبهای پیشاور، صانعی، نیره سادات، نشر مشعر، تهران،  ١٣٨۵، ص 64.

ﺁﺏ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻣﻨﻔﯽ ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻭﻗﺘﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻪ ﻓﻮﺍﺻﻞ ﭼﻨﺪ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺁﺏ ﺑﻨﻮﺷﯿﺪ!
ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ اکرم صلی الله علیه و آله و سلم ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﺪ:
ﺧﺸﻢ ﺍﺯ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻭ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺎ ﺁﺏ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﭘﺲ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ، ﻭﺿﻮ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
‏( ﻧﻬﺞ ﺍﻟﻔﺼﺎﺣﻪ، ﺡ 660 ‏)

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم :
کسی که نظر به نامحرم را از خوف خداوند ترک کند ، خداوند به او ایمانی عطا می کند که شیرینی آن را در قلبش می یابد .
( الحکم الزاهره ، ج 1 ، ص 301 )

رسول خدا (ص) :
خداوند چهارچیز را در چهار چیز قرار داده است :
1.برکت علم را ر احترام به استاد
2.بقای ایمان را در تعظیم خدا به وسیله انجام بی چون چرای دستوراتش
3.لذت و برکت زندگی را در نیکی به پدر و مادر
4.و آزادی از جهنم را در آزار ندادن مردم
نصایح صفحه 230

از پیامبر صلی الله علیه و آله روایت شده است:
أکبر الکبائر الشرک باللّه ، و عقوق الوالدین.*
بزرگترین کبیره ها شرک به خدا و عقوق والدین است.
همان طور که در بحث اطاعت از والدین، احسان به پدر و مادر در کنار توحید ذکر شده است، همین طور هم عقوق والدین در کنار شرک به خدا بیان شده و این، نشان از اهمّیت عقوق والدین است. در جایی که بزرگترین گناهان، شرک به خداوند است، عقوق والدین هم از همین گناهان ذکر گردیده است. عبداللّه بن سنان از امام صادق علیه السلام چنین روایت می کند:
انّ من الکبائر عقوق الوالدین و الیاس من روح اللّه و الأمن من مکر اللّه .
از گناهان کبیره نارضایی پدر و مادر، ناامیدی از رحمت خدا، و در امان بودن از عذاب الهی است.
در روایت دیگری آمده است:
عقوق الوالدین من الکبائر.
نافرمانی والدین، از گناهان کبیره است.
* مستدرک الوسائل، کتاب النکاح، أبواب أحکام الأولاد، باب ۷۵، ح ۱۹٫۱۵۲ – اصول کافی، ج۲، ص ۲۷۸٫۱۵۳ – علل الشرایع.